ترکیب کابینه دکتر پزشکیان و رونمایی ایشان از جلب اجماع نظام و در نهایت رای اعتماد بی‌سابقه مجلس شورای اسلامی، موضوع محوری محافل سیاسی است. مهمترین شعار انتخاباتی دکتر پزشکیان، ضرورت اتحاد و انسجام داخلی برای رسیدن به وفاق ملی بود. او به نیکی دریافته است که دوقطبی شدن جامعه ایران، بزرگترین مانع توسعه و پیشرفت و بزرگترین تهدید ملی است. سال‌هاست بخش مهمی از جامعه ایران حس شهروندی و تعلق سرزمینی‌شان کمرنگ شده است. جلوه این کاهش تعلقات ملی را در بی‌توجهی به سرود ملی و پرچم شاهدیم. شکاف فوق محصول رویکرد حکومت اقلیت برای اقلیت و به‌حساب نیاوردن اکثریت ملت می‌باشد. نتیجه زودهنگام یکدستی و یکپارچگی حکومت حذف اکثریت و به‌رسمیت شناختن اقلیت خودی است. ازسویی دوقطبی در حاکمیت برای مردم هیچ دستاوردی نداشته است. اینکه با جانفشانی مردم جریان اصلاح طلب فرصت حضور درمجلس و دولت پیدا کنند و به دلیل عدم تفاهم ملی و عدم اعتماد حاکمیت ناتوان در پیشبرد اهداف اعلانی باشند، نتیجه‌ای به‌جز سرخوردگی مردم و فرصت‌سوزی نداشته و ندارد آنچنانکه در ادوار پیشین اتفاق افتاد. حال دکتر پزشکیان با تکیه بر تجربه شکست خورده یکدستی حکومت و تجربه بی‌نتیجه دوقطبی در حکومت، بنام وفاق ملی دولت متشکل از نمایندگان همه جریانات سیاسی  را شکل داده است. او می‌خواهد دولت خدمت و پاسخگو داشته باشد و برای حل ابربحران‌های امروز ایران، ناچار به تفاهم حداکثری است. برخی به‌دلیل غلبه نگاه حزبی و جناحی این رویکرد را برنتافته و بر او و چینش کابینه‌اش، خرده گرفته‌اند. اما همچنانکه در سرمقاله قبل نیز اشاره داشتم، دامنه هرم جامعه ایران سال‌هاست از اینکه چه کسی حکومت کند گذر کرده‌اند و چگونه حکومت کردن  برایشان مهم است. به‌عبارتی عمل برایشان اصل است نه عمله ! آقای پزشکیان شانس اداره دولت ملی  را دارد اگر بناست در کشور آشتی ملی رخ دهد به‌طور طبیعی توسط پزشکیان امکانپذیر می‌باشد. بر این اساس باید به پزشکیان فرصت داد تا زمینه تصمیمات بزرگ را فراهم آورد. حل وفصل هر کدام ازبحران‌های کشور نیازمند پشتوانه اجماع ملی است برداشتن قدم‌های متفاوت درحوزه سیاست خارجی وسیاست داخلی وتغییر زمین بازی به‌نفع مردم تابع هماهنگی و همصدایی در حکمرانی است. اقدامات پزشکیان به‌لحاظ شکلی تا کنون در مسیر انسجام و اتحاد و همگرایی ملی بوده است. بایست به انتظار نتایج  نشست.