بزرگترین مشکل کنونی جمهوری اسلامی، دیوانسالاری ناکارآمد و غیر پاسخگوست. دیوانسالاری کشور دیوانه کننده و انرژی‌سوز و نخبه‌گریز می‌باشد. نظام اداری کشور به حدی فربه و پر هزینه شده است که تمام درآمد کشور، جوابگوی هزینه‌های جاری آن نیست. به‌عبارتی درآمد کشور خرج عیال دولت می‌شود. بخش مهم ناترازی‌های موجود محصول نظام اجرایی ناکارآمد است . با چنین ساختار اداری و اجرایی، انتظار توسعه و رسیدن به اهداف برنامه‌های توسعه خود طنز تلخ است . شنبه گذشته به‌مناسبت پیروزی ترامپ و تاثیر همراهی ایلان ماسک نوشتم. در خبرها آمده است که ترامپ ایشان را به‌سمت ریاست کمیته بهره‌وری دولت آمریکا منصوب نموده است. حال جهت‌گیری دولت دوم ترامپ با این انتصاب روشن می‌شود. این انتصاب به هدف کوچک‌سازی دولت و کاهش هزینه‌ها و بالابردن بهره‌وری انجام گرفته است. به‌طور طبیعی تجربه موفق ترامپ در بخش خصوصی او را به اهمیت و ضرورت چابک‌سازی و کوچک کردن دولت به‌منظور بهره‌وری بالاتر، رهنمون ساخته است. این درحالی است که فرآیند دولت‌سازی در ایران ناقص و کاریکاتوری بوده است. در اینجا بجای اهتمام به جامعه‌سازی و نهادهای مردمی بیشترین هزینه‌ها صرف دولت‌سازی شد. در نتیجه ما وارث دولت فربه و سرمایه‌دار و ملت نحیف و فقیر هستیم. خروجی دیوانسالاری کنونی کشور «نه گفتن» است. دلیل بخشی از نه گفتن‌ها به مردم، گرفتن دل و جرأت و شجاعت مدیران توسط دستگاه‌های نظارتی است. اما بخش مهم آن به دلایل فرهنگ حاکم بر نظام اجرایی است. مردم در مراجعه به نظام اداری و اجرایی با یک پاسخ تکراری مواجه می‌شوند. «نمیشود». «نداریم». «نمیتوانیم» بخشی ازفرهنگ حاکم بر نظام اداری کشور محصول انباشت نیروی انسانی فاقد انگیزه و فاقد آموزش و بخشی هم ناشی از تلمباری قوانین غیر منقح و دست و پاگیر می‌باشد. بر همین اساس روزی خدمت دکتر جهانگیری معاون اول دولت روحانی عرض کردم جای شما باشم مهمترین اولویت دولت را «تحقق دولت الکترونیکی» قرار می‌دهم. همین عرض را خدمت جناب مخبر معاون اول دولت مرحوم رئیسی و اخیرا خدمت جناب دکتر عارف تکرار کردم. اصلاحات بنیادی را بایست در نظام اداری و اجرایی کشور انجام داد . پیش‌نیاز هر نوع اصلاح در حکمرانی کشور، اصلاح دیوانسالاری است و این نیازمند یک ایلان ماسک ایرانی است . با این دیوانیه پرخرج و کم‌اثر همچنان باید شاهد ورشکستگی و ناترازی در بخش‌های مختلف باشیم.