بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و خصوصا در سال های جنگ ایران و عراق و بعد از آن تا ۱۸ آذر ۱۴۰۳ که حکومت خاندان اسد در سوریه تغییر کرد در بین کشورهای عربی روابط تهران با دمشق از همه بیشتر و بهتر و گرم تر بود در هیچ زمانی باسردی و کدورت همراه نبود  اگر  گزافه گویی نباشد باید اذعان کرد نفوذ جمهوری اسلامی در این کشور عربی فوق العاده زیاد بود ؛  هر کاری که جمهوری اسلامی اراده می کرد و مهمترین آن ها کانال کمک های تهران به حزب الله لبنان بود که  از طریق سوریه انجام می گرفت  . قابل پیش بینی بود حسن روابط تهران -دمشق نمی تواند مورد قبول اسراییل و کشورهای مرتجع عرب و قدرت های فرامنطقه ای غربی باشد و بر آن خواهند شد تا به هر طریق ممکن ، روابط نزدیکی سوریه و ایران را یا قطع کنند و یا کاهش دهند کاری که تا پایان حکومت خانواده اسد در سوریه موفق نشدند ؛ اگر چه بنا به اظهارات  برخی از مقامات جمهوری اسلامی ، در ماه های اخیر بشار اسد رئیس جمهور سوریه در نزدیکی با ایران دچار تزلزل شده بود ! ادعایی که نیاز به راست آزمایی دارد . اکنون در دوران بعد از اسد در سوریه باید گفت : آنچه که شواهد حکایت دارد  تقریبا تمام گروه هایی که قدرت را در سوریه در اختیار گرفتند و کشورهای حامی آن شامل ترکیه و اسرائیل و آمریکا روی هر گونه حضور ایران در سوریه حساسیت دارند بطوریکه با هر حرکت و علامتی از جمهوری اسلامی حتی شیعه در سوریه مخالفت می ورزند  و هر گونه اعتراض و درگیری خودجوش  از سوی هر گروه قومی و دینی و سیاسی در  سوریه نسبت به حکومت جدید  را تحریک جمهوری اسلامی معرفی می کنند حتی اگر جمهوری اسلامی هیچ نقش مستقیم یا غیر مستقیم نداشته باشد ! به نظر می رسد  بهتر آن  است در وضعیت فعلی با توجه به حساسیت های ذکر شده  مقامات سیاسی و نظامی  تهران از هر گونه اظهار نظر در مورد اوضاع داخلی و خارجی سوریه خودداری کنند ؛ اگر وضعیت سوریه به سمتی پیش رفت که حکومتی مردمی مستقر شد آرامش و ثبات بر قرار گردید می توان  امیدی به بهبود روابط تهران -دمشق در آینده داشت و اگر هرج و مرج و درگیری های داخلی افزایش پیدا کرد به پای ایران نوشته نشود . اگر جمهوری اسلامی ایران وارد منازعات داخلی سوریه شود باید هزینه ای سنگین در حال و آینده بپردازد در نهایت هم ، مشخص نخواهد بود  چه نفعی برای تهران در بر خواهد داشت .