۵۷ سال قبل در ۱۷ دی سال ۱۳۴۶ انتشار یک خبر ایران را منفجر کرد و مثل زلزله ۱۰ ریشتری جامعه را تکان داد. خبر مزبور ، آسمانی شدن چهان پهلوان غلامرضا تختی بود که در پی این خبر غمناک، اشک‌های میلیون‌ها ایرانی از چشمان مردان و زنان سرازیر شد. تختی از خانواده‌ای فرودست از یکی از محلات جنوب تهران بود که به خاطر مشکلات مالی خانوادگی، فرصتی نکرد تا تحصیلاتش را بعد از سال سوم دبیرستان ادامه دهد جذب بازار کار و تلاش شد تا بخشی از مشکلات مالی خانواده را حل کند؛ ولی تقدیر چنین تعلق گرفت تا گوش‌هایش بر روی تشک کشتی بشکند و در آینده فردی شود که با قهرمانی و جوانمردی مانع از شکستن دل‌ها شود . بعد از این که در کشتی به قهرمانی المپیک و جهانی رسید و بر سکوی برترین‌ها قرار گرفت فرصتی فراهم شده بود تا اسیر جمع‌آوری مال و ثروت و مقام شود ولی مناعت طبع را از دست نداد و همان ماند که بود؛ همین خصوصیات اخلاقی سبب شد که از وی یک قهرمان اجتماعی در کنار قهرمان ورزشی بوجود آورد و در قلب مردم جا بگیرد و مورد اطمینان اکثر قریب به اتفاق مردم شود؛ بطوریکه در سال ۱۳۴۱ برای زلزله زدگان بوئین زهرا اقدام به جمع‌آوری کمک‌های مردمی کرد مردم با طیب خاطر و اطمینان به درستکاری تختی کمک‌هایشان را به وی دادند. در حالیکه قهرمان شدن برای تختی بسیار اهمیت داشت هرگز حاضر نشد به هر بهایی قهرمان شود جوانمردی را مهمتر از قهرمانی می‌دانست؛ در مسابقه با الکساندر مدوید از شوروی با این که آگاه بود یکی از پاهای مدوید آسیب دیده سعی کرد از نقطه ضعف رقیبش سو استفاده نکند در حالیکه می‌توانست با حمله به پای آسیب دیده مسابقه با شکست مدوید تمام شود، جوانمردی تختی سبب شد که مردم ایران اوصاف پوریای ولی را در وی ببینند. مراسم تشییع تختی بعد از فوت از مراسم‌های کم‌نظیر در تاریخ ایران است. فاصله هشت کیلومتری میدان شوش تا ابن بابویه مملو از جمعیت بود و بعد از چند دهه پس لرزه‌های آن زلزله همچنان در روز ۱۷ دی در هر سال در ابن بابویه مشاهده می‌شود. مردم در روز سالگرد آسمانی شدنی تختی در کنار مزارش در مقبره هم رزمش در جبهه ملی، مرحوم حاج محمد حسن شمشیری جمع می‌شوند یادش را گرامی می‌دارند و فاتحه می‌خوانند.