بسیاری از مواقع وقتی بحث رقابت که پیش می‌آید مباحثی نظیر مزیت نسبی و پتانسیل‌های سرزمینی مطرح می‌شود اما سخنی از هزینه سرمایه به میان نمی آید.
هزینه سرمایه عبارت است از میانگین موزون هزینه بدهی و آورده سهامداران شرکتها و موسسات،هر چه هزینه سرمایه پایین تر قدرت رقابت بین بنگاهی بیشتر.
کشورها در دنیا رتبه اعتباری بین المللی دارند و هر چه ریسک کمتر رتبه اعتباری بالاتر مثلا AAA‌!
شرکتها در کشورهایی با رتبه بالای اعتباری دسترسی به منابع ارزان‌تر بین المللی دارند و این امر هزینه سرمایه شان را کاهش می‌دهد.
حال تصور کنید رابه کشوری CCC یعنی ۷ از ۷ باشد (بدترین) در این حالت نمیتواند از روش‌های عادی تامین مالی بین المللی بهره ببرد و باید فقط از پول خود برای توسعه استفاده کند! این امر یعنی محدودیت در رقابت.
رتبه اعتباری ایران در سال ۱۳۸۳ معادل BBB یعنی ۴ از ۷ بوده است، بعد تحریم ها به B رسید و‌الان بین -B و CCC است.
تحریم‌ها ریسک ایران را بالا بردن و دسترسی به منابع بین‌المللی را برای تامین مالی پروژه‌ها ناکام‌ کردند درصورتی که رقبای ما همانند قطر،ترکیه و عربستان و امارات از منابع بین المللی بهره میبرند با نرخ های متفاوت.
رتبه های اعتباری بین المللی کشورهای رقیب ما عبارتند از:
عربستان A
امارات AA+
ترکیه +B
قطر AA
عراق B
در این میان تمام کشورهای فوق دسترسی به منابع بین‌المللی برای پروژه ها دارند و فاینانس روی می‌دهد اما با هزینه های متفاوت.
مثلا ترکیه هزینه فاینانس پروژه هایش کمتر از عراق ولی هر دو بسیار گران تر از امارات و عربستان و قطر هستند.
این امر در میان کشورها موجب تفاوت در قدرت رقابتشان میشود.
به هزینه پرداختی به یک هتل ۵ ستاره در کیش و امارات و یا ترکیه دقت کنید! جالب خواهد بود.
یک فعال حوزه گردشگری در ایران برای ساخت هتل به پول بین المللی دسترسی ندارد، هزینه بهره در ایران ۲۵٪ است اما رقیب او در امارات به ارزان‌ترین پول دسترسی دارد، اولی باید سریعتر سرمایه اش را بازیافت نماید ولی اماراتی می‌تواند تا ۳۰ سال صبر کند برای بازیافت سرمایه اش.
اینگونه است که پروژه ها در ایران گرانتر از کشورهای همسایه اجرا می‌شود.