در جهانی که سرعت تبادل اطلاعات به شکل چشمگیری افزایش یافته، نقش ارتباطات در کاهش شکاف میان حاکمیت و مردم بیش از گذشته آشکار است. واقعیت متکثر جامعه ایجاب می‌کند که تصمیم‌گیران و مدیران، هم نیازهای متنوع مردم را بشناسند و هم با بهره‌گیری از ابزارهای نوین ارتباطی، پیام‌ها و سیاست‌های خود را به‌طور شفاف منتقل کنند. در این میان، دست‌اندرکاران روابط عمومی می‌توانند با نگاه علمی و همه‌جانبه به افکار عمومی، زمینه فهم بهتر شرایط جامعه را برای حاکمیت و مردم هموار سازند. ارتباط دوسویه و تعامل صحیح میان این دو بخش، باعث ایجاد اعتماد متقابل می‌شود و از فاصله‌ای که ممکن است بر اثر سوءتفاهم و نبود اطلاعات دقیق شکل گیرد، می‌کاهد.
بدیهی است که جامعه از گروه‌های مختلف با باورها، خواسته‌ها و مسائل خاص خود تشکیل شده است. درک این گوناگونی نیازمند روش‌های علمی پژوهش و تحلیل داده‌های معتبر است، تا به شناخت عمیق‌تری از اولویت‌ها و حساسیت‌های گروه‌های مختلف منجر شود. روابط عمومی‌ها، با توجه به توانایی‌شان در بهره‌گیری از ابزارهای ارتباطی گوناگون مانند رسانه‌های سنتی، شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی، می‌توانند نقش واسطه‌ای مؤثری را ایفا کنند و اطلاعات درست را از پایین‌ترین سطوح جامعه به سطوح تصمیم‌گیری منتقل کنند. این چرخه اطلاعاتی، چنانچه به‌صورت منظم و ساختاریافته برقرار شود، علاوه بر تقویت اعتماد، می‌تواند منجر به طراحی راهکارهای واقع‌بینانه‌تر برای رفع مشکلات نیز بشود.
از سوی دیگر، رساندن صدای حاکمیت به مردم نیز نیازمند مهارت و رویکرد تخصصی است. پیامی که با شفافیت و صداقت تنظیم شود و هم‌زمان نشان‌دهنده احترام به تنوع فکری و فرهنگی مردم باشد، تأثیرگذاری بیشتری خواهد داشت. در این راستا، روابط عمومی‌ها باید پیام‌های دولتی را متناسب با مخاطبان گوناگون بازآفرینی کنند تا هر گروه اجتماعی بتواند آن را با زمینه و ساختار مطلوب خویش دریافت کند.
در نهایت، سرمایه‌گذاری بر آموزش و پژوهش در حوزه ارتباطات و روابط عمومی، ضرورتی گریزناپذیر است. نهادهای مسئول باید با رویکرد علمی به نیازهای مردم توجه کنند و راهبردهایی را برای مشارکت همه‌جانبه آنان در تصمیم‌سازی اتخاذ نمایند. اگر چنین روندی با استمرار و دقت دنبال شود، نه‌تنها شکاف میان حاکمیت و مردم کاهش می‌یابد، بلکه انسجام اجتماعی تقویت می‌شود. برای رسیدن به این هدف، همه نهادها و بخش‌های مختلف حاکمیت باید به اهمیت ارتباط شفاف و دوجانبه باور داشته باشند و زمینه را برای گفت‌وگویی واقعی میان جامعه و ساختارهای تصمیم‌گیری فراهم آورند.