ایران چیزی حدود ۳۲۴ فروند هواپیمای مسافربری در اختیار دارد که بیشتر از نیمی از این هواپیماها زمین گیر هستند و غالب هواپیماهای عملیاتی نیز فرسوده و از رده خارج به شمار می آیند اما با این حال در سالهای گذشته مجوزهای قارچ گونه برای تاسیس شرکت هواپیمایی صادر شده است. به گونه ای که برخی ایرلاین ها کمتر از ۴ هواپیما در اختیار دارند.
در مقابل غول های صنعت هوایی جهان بسیار کمتر از ایران ایرلاین دارند اما شرکت های هوایی بزرگ با ناوگانی که گاه چند برابر ناوگان هوایی ایران است فعالیت می کنند.
صدور مجوز قارچ گونه برای ایجاد ایرلاین بارها به چالش کشیده شده است. در ابتدای دهه نود خورشیدی علی نیکزاد، وزیر راه و شهرسازی دولت محمو احمدی نژاد در سخنرانی عجیبی گفت که "راه‌اندازی شركتهای هواپیمایی انحصاری نیست و هر كس تمایل داشته باشد می تواند درخواست خود را ارائه كند!”
او در ادامه توضیح داد که "به كسانی كه بتوانند حداقل چهار فروند هواپیمای مورد تایید برای انجام پروازهایشان داشته باشند مجوز AOC ارائه می شود تا نسبت به تكمیل و افزایش هواپیما بر اساس شرایط و مجوزهای سازمان هواپیمایی كشوری اقدام كنند.”
این قانون عجیب سبب شد که رشد قارچ گونه ایرلاین های ضعیف با حداقل ناوگان و کیفیت و خدمات شکل بگیرد و ماجرا تا آنجا پیش برود که حتی کارخانه ها و تیم های فوتبال برای پروازهای اختصاصی خود اقدام به خرید یکی دو فروند هواپیما کرده و درخواست تاسیس ایرلاین دهند و شمار قابل توجهی از افراد غیرمتخصص به این ترتیب به صنعت هوایی کشور تزریق شود.
این اتفاقات در حالی رخ داد که ایران حدود ۳۲۴ فروند هواپیمای مسافربری در اختیار دارد که بخش اعظم آن زمینگیر است. اعدادی که در سالهای اخیر درباره شمار هواپیماهای عملیاتی ذکر شده، بسیار متناقض است و بین ۷۰ تا ۱۶۰ فروند هواپیما را در برمی گیرد. گذشته از این میانگین سن هواپیماهای فعال در خطوط مسافربری ایران به ۲۵ سال می رسید که با واردات هواپیمای نو در زمان اجرای برجام این میانگین سنی به ۱۵ سال کاهش یافت. هرچند که هواپیماهایی با سن نزدیک به ۳۰ تا ۴۰ هم در خطوط هوایی ایران وجود دارد.
جالب اینکه با وضعیت گفته شده، تعداد ایرلاین های کشور به ۲۴ ایرلاین می رسد. ایرلاین های کوچکی که گاه تنها با دو تا پنج هواپیما فعالیت می کنند. این در حالی است که شمار ایرلاین های غول های صنعت هوایی جهان از ایران کمتر است!
چین با جمعیت حدود یک میلیارد و چهارصد میلیون نفر و بازار هوایی بین المللی تنها پنج ایرلاین مسافربری دارد. چاینا ساوترن که سومین شرکت هواپیمایی بزرگ جهان و بزرگترین ناوگان هوایی آسیا را در اختیار دارد با ۸۶۰ فروند هواپیما و پرواز به ۲۲۴ مقصد پروازی در جهان یکی از این ایرلاین های چینی است.
چاینا ایسترن با ۵۸۱ فروند هواپیما، ایر چاینا با ۴۴۴ فروند هواپیما، هاینان ایرلاینز با ۲۲۵ هواپیما، شنژن ایرلاینز با ۱۹۴ فروند هواپیما و کاتای پسیفیک با ۱۷۱ فروند هواپیما، ایرلاین های چین به شمار می آیند.
هند هم با یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون نفر جمعیت تنها چهار ایرلاین دارد. ايراينديا، جت ايرويز، اسپايس جت و اينديگو این ایرلاین ها هستند که فقط تعداد ۲۴۲ هزار و ۳۶۵ صندلي برای پروازهاي خارجي در هر هفته اختصاص داده اند.
این ماجرا تنها به هند و چین محدود نمی شود و ترکیه که یکی از بزرگترین صنایع  هوایی جهان را در اختیار دارد و صاحب بزرگترین فرودگاه جهان با ۷۶.۵ میلیون مترمربع مساحت است، تنها ۱۶ ایرلاین دارد که دو ایرلاین را تعطیل و در سایر ایرلاین ها ادغام کرده است. ترکیش ایرلاینز  با ۳۶۵ فروند هواپیما، پگاسوس ایرلاینز با ۹۴ فروند هواپیما، سان اکسپرس ایرلاینز با ۷۰ فروند هواپیما و آنادولو جت با ۶۶ فروند هواپیما بزرگترین ایرلاین های ترکیه به شمار می آیند.
امارات هم که با شرکت هواپیمایی امارات در فهرست ۱۰ شرکت هوایی برتر جهان قرار دارد، مشابه ترکیه تقریبا با همین تعداد ایرلاین فعالیت می کند و اگر ایرلاین ها کارگو را حذف کنیم حدود ۱۸ شرکت هواپیمایی در این کشور فعالیت می کنند.‌
 شرکت هواپیمایی امارات ۴۰۰ هواپیما در اختیار دارد و فلای دبی با ۱۰۰ فروند هواپیما و هواپیمایی اتحاد با ۹۳ فروند و ایر عربیا با ۵۶ فروند هواپیما بزرگترین ایرلاین های امارات به شمار می آیند.
متخصصان صنعت هوایی ورود تعداد زیادی ایرلاین های خرد با حداقل امکانات را به صنعت هوایی کشور یک آسیب جدی می دانند و معتقد هستند که باید ایرلاین های کوچک در هم ادغام شده و بساط اینگونه مجوزها جمع شود.