دومین دور گفت‌وگوهای ایران و آمریکا امروز «شنبه» در رم برگزار خواهد شد. مطابق پیش‌بینی، در فاصله دو جلسه، مخالفین مذاکرات در دو سوی قصه، تمام تلاش خود را برای اثرگذاری و ناکام گذاشتن مذاکرات به کار گرفتند. خوشبختانه رهبر انقلاب با مواضع هوشمندانه، ترمز مخالفین تندروی داخلی را کشیدند و نشان دادند که مواضع اصولی جمهوری اسلامی با فشار این و آن مخدوش نخواهد شد.
اما طرف مقابل، برخلاف مواضع مثبت اولیه، تحت تأثیر لابی صهیونیست‌ها، گرفتار اتخاذ مواضع متناقض گردید و توئیت ویتکاف موجب شد تا برخی موافقین افراطی داخلی نیز مجبور به تعدیل مواضع خود شوند.
در این میان و در آستانه دور دوم مذاکرات، سفر آقای عراقچی به روسیه و تقدیم پیام رهبری به جناب پوتین، و سفر وزیر دفاع عربستان و تقدیم پیام پادشاه عربستان خطاب به رهبری، دارای ظرافت و صرافت ویژه‌ای می‌باشد.
حال نگاه‌ها به رم و مسیر پیش رو و چارچوب منقح و شفاف مورد پذیرش دو طرف، دوخته شده است. بی‌تردید، جلسه دوم از اهمیت دوچندان برخوردار است، چراکه ابهامات و تعارفات اولیه کاسته شده و مواضع جدی‌تری مطرح می‌شود. در حقیقت، چشم‌انداز مسیر با جلسه دوم قابل تخمین است.
شخصاً معتقد و منتظر اقدامات ایذایی نتانیاهو جهت اختلال در روند مذاکرات بودم و همچنان این احتمال را جدی می‌دانم. با این حال و برغم مواضع متناقض مقامات آمریکایی، اصل واقع‌گرایی می‌گوید: نقطه کنونی (مذاکره ایران و آمریکا) فرصت مغتنمی برای دو طرف می‌باشد و آسان به دست نیامده که آسان از دست برود.
سخت امید دارم مذاکرات در قالب بازی برد-برد پیش رود. البته به برخی دوستان پیشنهاد دادم که چند تن از نیروهای فعال اقتصادی و دارای تجربه دیپلماسی اقتصادی، به تیم مذاکره‌کننده اضافه شوند. توفیق این مذاکرات تابع پیوست اقتصادی بسته پیشنهادی است.
پرواضح است که آثار مذاکره ایران و آمریکا نه محدود به پرونده هسته‌ای و نه منحصر به ایران و آمریکا خواهد ماند. بر این اساس، انتظار جمع‌بندی در بازه زمانی کوتاه، واقع‌بینانه نیست. آنچه مهم است، قدرت مدیریت حوادث محتمل و پیش‌بینی‌نشده می‌باشد. مذاکره پروژه نیست، بلکه خود یک پروسه و فرآیند می‌باشد.