واقع گرایی و واقع بینی مشکل شاید زیربنایی‌ترین اصل برای حل آن باشد. به بیان دیگر برای عبور از بحران ابتدا باید آن را به صورت واقع بینانه دید و بعد از تمام روش‌ها و ابزارها برای حل بحران استفاده کرد. در این بین اما گاهی اظهار نظرها و یا پاسخ هایی مطرح می شود که نشان می‌دهد یا درک درستی نسبت به مشکل وجود ندارد و یا تصور می‌شود مردم تحلیل درستی از آنچه که می‌گذرد؛ ندارند. برای نمونه یکی از مسئولان جشنواره فیلم فجر در پاسخ به خبرنگاران درباره انصراف و تحریم برخی بازیگران و عوامل فیلم ها گفته بود اصل تهیه کننده‌ها هستند که مالک فیلم هستند و در همه جای دنیا نیز چنین است. هرچند او پیش از این در خصوص فرش قرمز گفته بود ما با همه جای دنیا فرق داریم و باید به اصول خود عمل کنیم. فارغ از درستی یا نادرستی عمل بازیگران و عوامل فیلم‌ها و قضاوت درباره آن، باید گفت که این پاسخ یعنی ندیدن مشکل. یعنی تقلیل مشکل. اما اگر واقع بینانه به آن نگاه شود، شاید پاسخ جور دیگری باشد و ضمن قبول این معضل آن وقت به چرایی و نقد آن پرداخت. این مسئله در سایر حوزه ها به خصوص در مسائل اقتصادی نیز وجود دارد. در واقع در برخی مواقع به جای پذیرفتن وجود مشکلات اقتصادی یا آن را انکار یا بخشی از آن را به زبان نمی‌آورند. چنان که اگر آینده معیشت و اقتصاد کشور روشن دیده می شود، هیچ گزاره و نشانه ای برای روشن بودن آن آورده نمی‌شود. واقعیت آن است که حوزه‌های مدیریتی کشور در وهله نخست نیاز به واقع بینی و در وهله بعد استفاده از متخصصان و کارشناسان برای عبور از بحران دارد. واقعیت آن است که بازدید سرزده از فروشگاه‌ها توسط مسئولان کمکی به پایین آوردن قیمت‌ها نمی‌کند بلکه رعایت قواعد و اصول اقتصادی است که مناسبات بازار را تعیین می کند. هرچند ممکن است برخی اقدامات اثرات روانی مثبت در افکار عمومی داشته باشد اما مردم این روزها بیشتر از این اقدامات نیاز دارند تا با نتایج عملی تصمیم های درست در عرصه‌های مختلف مدیریتی و اقتصادی روبه‌رو شوند. تردیدی نیست که مشکلات به یکباره ایجاد نشده است و به یکباره هم از بین نمی‌رود اما نیاز است تا نشان‌هایی برای روشن بودن آینده اقتصاد و معیشت دیده شود نه آنکه تنها به زبان آورده شود.