چهارشنبه نهم آذر ماه روز پرستار بود و من مقالاتی که به بهانه روز پرستار منتشر شده بودند را  مطالعه می کردم  که  مصاحبه ای از آقای محمد میرزا بیگی رئیس  سازمان نظام پرستاری توجهم را به خود جلب کرد، به گفته ایشان روزانه حدود 3 الی 5  پرستار از کشور خارج و برای کار به کشورهای دیگر مهاجرت می کنند چرا که زمینه های جذب و ماندگاری ایشان در کشور به صورت مطلوب فراهم نشده است . از خواندن این خبر بسیار متاسف شدم ، چرا باید پرستاری که نظام آموزشی و بهداشتی کشور هزینه های فراوانی را برای تربیت و آموزش او صرف کرده به راحتی به کشورهای دیگر مهاجرت کند و کشورهای دیگر با اشتیاق فراوان بدون آن که هزینه ای برای آموزش او  صرف کنند از تخصصش بهره ببرند ، این در حالیست که  براساس آمار مربوط به سال ۲۰۱۷ و همچنان که دبیرکل خانه پرستار می‌گوید، نسبت پرستاران ایرانی ۱.۶ نفر به ازای هر هزار نفر برآورد شده ، در صورتی که وضعیت استاندارد، پنج تا ۶ نفر برای هر هزار نفر است و در بدترین حالت این تعداد از سه نفر نباید پایین‌تر بیاید. بعد از خواندن این خبر به فکر فرو رفتم که چرا به راستی ما به این راحتی نیروهای متخصص و کارآمد خود را از دست می دهیم و هر روز به نوعی آمار مهاجرت نخبگان و افراد کارآمد و دارای مهارت های ویژه بیشتر از قبل می شود ؟ در صورتی که در خیلی از رشته ها و تخصص ها که آمار مهاجرت در آن ها زیاد است ، کشور نیاز مبرم به آن  نیروهای تخصصی دارد و با خود گفتم  پس چگونه است که مسئولان محترم اقدامی اساسی برای حل این مشکل نمی کنند؟ و نهایتا به این فکر کردم که چرا اصولا خیلی از  نیروهای متخصص و نخبه و کارآمد اقدام به مهاجرت می کنند و یا میل به مهاجرت دارند؟ به چند برداشت از چرایی آمار بالای مهاجرت نخبگان و نیروهای متخصص رسیدم که در این جا به اشتراک می گذارم؛

برداشت اول - عدم رعایت ضوابط در استخدام ها ؛ بیشتر از آن که ضوابط و صلاحیت های علمی و تخصصی در استخدام افراد موثر باشد متاسفانه روابط و رانت ها تاثیر گذارند ، فراوان دیده شده یک نفر بدون گذراندن دوره علمی و داشتن تخصص لازم با رابطه و رانت در یک سازمان و یا نهاد تخصصی استخدام می شود و در حالی که از حقوق و مزایای آن شغل بهره مند می شود در حین کار ادامه تحصیل هم می دهد و تا قبل از دوران بازنشتگی بالاخره مدرک کارشناسی و یا کارشناسی ارشد آن رشته را می‌گیرد، آن هم نه به دلیل آن که به تخصص آن رشته برسد بلکه به خاطر ارائه مدرکش به کارگزینی تا با حقوق بالاتری بازنشست بشود! و این در حالیست که بسیار افراد نخبه ، کار آمد  و متخصص آن رشته یا بی کار هستند و یا در شغلی غیر از تخصص خود به ناچار برای گذران زندگی مشغول به کار هستند!

برداشت دوم - عدم نیاز سنجی صحیح و اصولی در مورد رشته های مختلف در کشور؛ خیلی اوقات ملاحظه می شود  رشته ای که کشور از نظر نیروی متخصص و کارآمد در آن اشباع است اما همچنان به تعداد واحدها و ظرفیت‌های دانشگاهی آن رشته افزوده می‌شود و نهایتا فارغ التحصیلان آن رشته‌ها مجبور به مهاجرت می شوند و این در حالیست که در برخی از رشته هایی که کشور نیاز مبرم به نیروی متخصص دارد واحد ها و ظرفیت های دانشگاهی کم تر هم می شوند!

برداشت سوم - عدم تناسب حقوق دریافتی با وضعیت اقتصادی جامعه؛ خیلی اوقات هم مهاجرت ها دلایل صرفا اقتصادی دارند و به دلیل کافی نبودن حقوق دریافتی جهت تامین رفاه اولیه صورت می گیرند.

برداشت چهارم - به دلیل آنکه دیده و شنیده نمی‌شوند و از تبعیض‌ها خسته می‌شوند؛ خیلی اوقات نخبگان و نیروهای متخصص بیش از آن که نیاز به حقوق بیشتر داشته باشند نیاز به دیده شدن و توجه دارند.

و در نهایت انتظار می‌رود که با تدبیر و اقدامات اصولی مسئولان، روزی برسد که هیچ ایرانی اعم از نیروی متخصص و یا غیر متخصص کشور عزیزمان را به قصد مهاجرت ترک نکند.