برنامه جدید کنسرت‌ها در حالی اعلام شده که مشکل گرانی بلیت تبدیل به یکی از مهم‌ترین چالش‌ها و معضلات پیش روی مخاطبان و تهیه‌کنندگان موسیقی شده است که می‌تواند دربرگیرنده ملاحظاتی باشد.
تعدادی از تهیه کنندگان و فعالان عرصه موسیقی در حالی خود را برای برگزاری کنسرت‌ها آماده می کنند که موضوع گرانی بلیت کنسرت‌ها و افزایش بدون حساب و کتاب آنها از نگاه مخاطبانی که شرایط مساعدی برای خرید بلیت‌های کنسرت ندارند باعث انتقادها و اعتراض هایی شده است و به نظر می رسد فضای برپایی کنسرت ها را تبدیل به چارچوبی به اصطلاح «لاکچری» کرده است. چالشی که به خودی خود دلیل محکمی برای افزایش فاصله طبقاتی در میان جامعه مخاطبان موسیقی است.
به گزارش مهر، مسیری که می‌بایست در حوزه های مدیریتی چه در بخش خصوصی مشتمل بر تهیه کنندگان، کنسرت‌گذاران، سالن های برگزاری کنسرت، خانه موسیقی، مجمع صنفی تهیه کنندگان و ناشران موسیقی و چه در بخش دولتی مشتمل بر سازمان امور مالیاتی، دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان تعزیرات حکومتی، شهرداری ها و سایر مجموعه های دولتی دارای سالن های کنسرت دربرگیرنده ملاحظات فراوانی باشد و منطبق بر مفاد مختلف حمایتی مندرج در سند موسیقی کشور مورد رسیدگی قرار بگیرد چون اگر چنین اتفاقی نیفتد فرآیند «فرهنگی» و «اقتصادی» موسیقی کشور که اکنون با چالش های زیادی روبه‌رو است دچار سکته و شوک شدیدی می شود که طبیعتا عواقب خطرناک بلند مدت و کوتاه مدتی هم در پی خواهد داشت.
آنچه امروز بر شرایط کنسرت‌ها می‌گذرد دارای پیچیدگی‌های زیادی است که از آن جمله می‌توان به کاهش محسوس کیفیت برگزاری کنسرت‌ها حتی در وجوه تخصصی و خوانندگانی که دارای جایگاه کیفی مناسبی هستند، اشاره کرد. مسیری که در این روزها با انتشار فیلم های مختلف در فضای مجازی از دایره نگاه مخاطبان موسیقی پنهان نمانده و علیرغم تمام تلاشی که از سوی برگزارکنندگان کنسرت ها انجام شده اما هنرمندان این برنامه ها به دلیل گیرافتادن در مسیر برگزاری متعدد و مستمر کنسرت هایشان برای کسب درآمدهای نجومی بیشتر که طبیعتا روی صدا و کیفیت محصولاتشان هم اثر منفی می گذارد، اجراهای با کیفیتی را ارائه نمی دهند.
در شرایطی که صحبت از افزایش سرسام آور بلیت کنسرت‌ها به گوش می رسد؛ اکنون کف قیمت بلیت در پایتخت ۴۰۰ هزار تومان و سقف آن به مرز یک میلیون و پانصد هزار تومان رسیده است. موضوعی که مدام توسط رسانه های تخصصی موسیقی مطرح می شود و مخاطبان هم روی این افزایش عجیب و غریب و بدون آورده موثر اعتراض دارند. در این راستا موضوعاتی چون افزایش و اعمال تعرفه های مالیاتی، افزایش بی رویه و بدون چارچوب و نظارت اجاره بهای سالن های بزرگ برگزاری کنسرت ها در تهران و دیگر شهرهای کشور و چندین چالش ریز و درشت دیگر هم تبدیل به دلیل محکمی برای افزایش قیمت بلیت کنسرت ها شده که کمپانی ها و موسسات برگزاری کنسرت نیز روی آن گه‌گاهی شکایاتی دارند. شکایت هایی که هنوز وارد ماجرای ورود سازمان مسئول به این قضیه نشده اما هرچه هست مرتفع کردن آن می تواند از پیشروی این موج طغیان‌گر گرانی جلوگیری کند. مسیری که در این شرایط نابسامان اقتصادی می تواند تبدیل به یکی از اولویت های مهم مدیریت موسیقی کشور باشد و به نظر می آید مدیریت جدید دفتر موسیقی بر اساس پیمان نامه و تعهداتی که آنها را رسانه ای کرده گویا برنامه هایی هم برای آن دارد.
از مسیر برگزاری کنسرت های تجاری که بگذریم ماجرای برگزاری کنسرت های کوچک تر که از حال و هوای هنری تری برخوردار هستند هم یکی از چالش های جدی فعالان این عرصه شده که می بایست برای توسعه فعالیت های اجرایی آنها در برگزاری کنسرت نیز فکر چاره ای کرد. مساله اجاره بهای بالای سالن های کنسرت چه در حوزه های دولتی و چه در حوزه های مرتبط با بخش خصوصی و فقدان حضور تهیه کنندگان حرفه ای و دارای تمکن مالی که رغبتی برای سرمایه گذاری در این بخش ندارند وضعیت نامطلوبی را برای این حوزه فراهم ساخته است. مسیری که بی تردید اگر نسبت به رفع چالش‌ها و نگرانی مرتبط با سرمایه گذاری روی چنین محصولاتی در سالی که مزین به «سرمایه گذاری در تولید» است برنامه ریزی هایی از سوی دولت و اصناف مرتبط با حوزه موسیقی انجام شود می توان به توسعه این بخش از موسیقی نیز امیدوار بود.
شرایطی که کمبود و فقدان آن در گوش شنیداری مخاطبان موسیقی کشورمان به شدت محسوس است و فضا را به سمتی برده که موسیقی سرگرم کننده که حضورش امری اجتناب ناپذیر است، در یک چارچوب نامتوازن، تسلط غیرمنطقی نسبت به وجوه غیرسرگرم کننده پیدا کرده و بهتر است در این چند ماه پیش رو برنامه ریزی هایی برای توازن در اجرای محصولات موسیقایی انجام شود. موضوعاتی که اگر به فراموشی سپرده شوند و فکری برای مطلوب شدن اوضاع فعلی موسیقی نکنیم، بی تردید در مواجهه با توسعه و هجوم بی‌امان و صد البته برنامه ریزی شده دشمنان فرهنگ و هنر ایران عزیز با شکست سختی مواجه می شویم که جبران آن دیگر با «سند» و کلیدواژه‌های اینچنینی که فعلا روی کاغذ نوشته شده و ارزش چندانی هم پیدا نکرده امری غیرممکن به نظر می رسد.
مسیری که اهالی رسانه طی این سال‌ها به آن اشاره داشته و فعالان عرصه موسیقی را به لزوم توجه بیشتر به آنها هدایت کرده اند. چارچوبی که قطعا نمی توان آن را به یک یا چند مدیر نسبت داد بلکه دربرگیرنده ملاحظاتی است که اتفاقا برخی هنرمندان و تهیه کنندگان موسیقی هم نقش مهمی در آن ایفا می کنند اما فعلا دلشان نمی خواهد به آن چه در اطرافشان می گذرد و موجب آسیب های جدی هم در حوزه های فرهنگی و تربیتی شده توجهی داشته باشند. بی گمان کسی منکر درآمدزایی، توسعه اقتصادی و گسترده شدن فضای کسب و کار آنها نیست بلکه گوشزدی فرهنگی برای افزایش و توسعه موسیقی جدی است که می تواند در کنار موسیقی سرگرم کننده نقش خوبی در کاهش خشونت ها و عصبانیت جامعه ایرانی ایفا کند.
از نکات جالب توجه دیگری که چندی است در برنامه کنسرت‌ها به چشم می خورد حضور خواننده هایی چون «شایع» در اجراهای رسمی است که با همراهی علی ضیا پیش روی مخاطبان قرار می گیرد. برنامه هایی که با سبک خوانندگی شایع و هم نسلانش می تواند اتفاق جدیدی در حوزه اجرای کنسرت ها به حساب آید و شرایط تازه ای را برای برگزاری کنسرت هایی به سبک خوانندگانی چون او ایجاد کند که به واسطه برنامه ریزی بخشی از تماشاخانه های خصوصی تجربه بازی در تئاتر را هم پیدا کرده اند. مسیری که باید منتظر ماند و دید که چه آینده ای در انتظار چنین ایونت هایی است.