پیرامون چرایی و چگونگی آسیب‌پذیری اطلاعاتی و امنیتی کشور، در آینده به شرط حیات خواهم نوشت. اجمالاً می‌توان گفت تعدد دستگاه‌های اطلاعاتی و هم‌پوشانی‌های مضر و به‌خودمشغول شدن و مسابقه مچ‌گیری از همدیگر، عامل مهمی در پیدایش وضعیت کنونی بوده است.
شاید وقتش رسیده که به‌لحاظ ساختاری و کارکردی، سازمان‌های اطلاعاتی ارزیابی بی‌طرفانه شوند و به‌منظور یکپارچه‌سازی آنان، اقدام عاجلی صورت پذیرد. تصور کنید در آستانه هر انتخاباتی به‌خصوص انتخابات شوراها تمام تمرکز وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه صرف بررسی پرونده چند هزار داوطلب می‌شود و کار اصلی، یعنی رصد فعالیت دشمن، به حاشیه می‌رود.
با وجود گذشت چند هفته از تجاوز جنایت‌کارانه اسرائیل و آمریکا و غافلگیری اطلاعاتی، بدنه اجرایی کشور همچنان پشت دیوار پروتکل‌های امنیتی پنهان شده و کارکرد حداقلی گذشته خود را از دست داده است. در حالی که شخص اول و دوم مملکت با حضور در مجامع مختلف سعی در عادی‌سازی شرایط دارند، شاهدیم که مدیران میانی به بهانه ضرورت رعایت پروتکل‌های امنیتی، در دسترس نیستند.
رفتار کنونی برخی مدیران، «خودکیس‌پندار»، یادآور آن کسی است که خود را قاطی دستگیرشدگان کرده و فریاد می‌زد: «ما سه نفر را نجات دهید!» مأموران خطاب به او گفتند: «کی با تو کار دارد؟»
حالا هم لازم است به مدیران میانی تذکر داد که حضور در محل کار و پاسخگویی به ارباب‌رجوع را جدی بگیرند.