جنگ و تنش‌های میان ایران و اسرائیل، یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین مسائل خاورمیانه است که توجه بازیگران منطقه‌ای و جهانی را به خود جلب کرده است. در این میان، نقش روسیه و به‌خصوص شخص ولادیمیر پوتین، به عنوان یکی از بازیگران تأثیرگذار فرامنطقه‌ای، بیش از پیش برجسته شده است.
پوتین در این معادله، سیاستی دوگانه را اتخاذ کرده؛ سیاستی که بر حفظ توازن و منافع راهبردی روسیه در برابر دو طرف متضاد استوار است. از یک سو، روابط نزدیک و همکاری‌های گسترده با ایران، به مسکو امکان نفوذ و تثبیت موقعیت در خاورمیانه را می‌دهد؛ از سوی دیگر، حفظ مناسبات حساسی با اسرائیل، تضمین کننده منافع سیاسی و امنیتی روسیه در منطقه است.
این بازی دوگانه، در ظاهر به معنای سکوت یا موضع‌گیری‌های مبهم پوتین است، اما در واقع سیاستی هوشمندانه و هدفمند برای مدیریت بحران و جلوگیری از تضعیف موقعیت روسیه به شمار می‌رود. پوتین با چنین رویکردی، نه تنها توانسته نقش میانجی را در برخی بحران‌ها ایفا کند، بلکه در عین حال از گرفتار شدن در تنش‌های مستقیم نیز اجتناب کرده است.
اما این سیاست دوگانه، همراه با چالش‌ها و ریسک‌های خاص خود است. حفظ این توازن ظریف در برابر فشارهای سیاسی و تحولات منطقه‌ای، نیازمند استراتژی دقیق و انعطاف‌پذیر است. هر گونه لغزش می‌تواند منجر به از دست دادن اعتماد یکی از طرفین و در نهایت تضعیف موقعیت روسیه در منطقه شود.
در نهایت، بازی دوگانه پوتین در جنگ ایران و اسرائیل، تصویری واقعی از پیچیدگی‌های سیاست خارجی روسیه را در خاورمیانه نشان می‌دهد؛ سیاستی که مبتنی بر حفظ منافع ملی، مدیریت بحران‌ها و توازن قدرت است. تحولات آینده منطقه و واکنش‌های بازیگران مختلف، نشان خواهد داد که آیا این استراتژی می‌تواند همچنان موثر و پایدار باقی بماند یا خیر؟!
در نهایت، این رویکرد پوتین، تصویر واضحی از پیچیدگی و واقعیت‌های تلخ سیاست بین‌المللی ارائه می‌دهد؛ جایی که وفاداری‌ها در برابر منافع ملی رنگ می‌بازند و بازیگران بزرگ، هر لحظه آماده‌اند تا تعادل‌های شکننده را به نفع خود تغییر دهند.