اینجا در اصل داغستان ایران است؛ اینجا را می توان پایتخت بی هوای ایران نامید.
حال هوای خوزستان این روزها اصلاً خوب نیست درست مثل بسیاری از استان‌های کشور؛ اما در آنجا تراژدی، غم انگیزتر است. داغستانی است برای خودش.
به گزارش تابناک، در گرمای نهم تیرماه سال ۱۳۹۶، خوزستان زیر آفتابی سوزان، نامی جهانی یافت. واشنگتن پست دمای اهواز را ۱۲۹ درجه فارنهایت، برابر با ۵۳.۸ درجه سانتیگراد، گزارش کرد و ایندیپندنت از گرمایی ۱۲۷.۴ درجه فارنهایت، یعنی ۵۳ درجه سانتیگراد، سخن گفت. از آن روز و پیش از آن، گرما، ریزگرد و مصائب دیگر، چونان مهمانی ناخوانده، در این دیار ماندگار شده‌اند.
در فاصله‌ای نزدیک به ۱۵ کیلومتر از امیدیه، به سوی بندر ماهشهر، مشعل‌های گاز در دل شب، نوری سحرآمیز و هراس‌انگیز می‌پراکنند. از یک کیلومتری، گرمای سوزان فلرها پوست را می‌گزد و دود و آلودگی، چون شبحی، در هوا پرسه می‌زند. بارها گفته‌اند که این گازها، که می‌توانند در صنایع پایین‌دستی نفت و گاز به کار آیند و ثروتی هنگفت بسازند، نباید سوزانده شوند. اما فلرها همچنان می‌سوزند و با خود، هوا را آلوده، گازهای گلخانه‌ای را پراکنده و منابع را تباه می‌کنند؛ آسیبی که هم محیط را زخمی می‌کند و هم سلامت مردم و اقتصاد منطقه را.
این روزها، گرما در سراسر ایران بیداد می‌کند، اما در خوزستان، رنجی دیگرگونه است. کمبود انرژی، چون زخمی کهنه، بر تن مردم جنوب نشسته و آن‌ها را در تنگنایی بی‌رحم گرفتار کرده است.
فرشاد ابراهیم‌پور نورآبادی، نماینده ایذه و باغ‌ملک در مجلس، از بی‌توجهی ملی به رنج‌های اقلیمی خوزستان می‌نالد. او از ضعف وزارت نیرو، از نبود حمایت از کشاورزان و دامداران، و از تنهایی استانداری در نبرد با این بحران سخن می‌گوید. می‌گوید: «مردم خوزستان در دمای بالای ۵۰ درجه، با زیرساخت‌هایی فرسوده، از آب شرب و برق گرفته تا خدمات سلامت، دست‌به‌گریبان‌اند. استاندار، با جلسات روزانه و حضور در میدان، جان می‌کَند، اما بی‌پشتوانه‌ ملی، چون جنگجویی تنها در میدان مانده است. وزارت نیرو، با عملکردی سست و گاه غایب، خوزستان را در این مصیبت رها کرده است.»
پیشنهادهایی که خاک می خورند
او این رنج را شکافی میان مسئولیت‌های ملی و فشارهای استانی می‌داند؛ شکافی که خوزستان را در برابر بحران‌های زیست‌محیطی، شکننده‌تر از پیش کرده است. مجلس نیز، به گفته او، هنوز به فوریت این بحران اقلیمی نرسیده. ابراهیم‌پور از خلأ قانونی در سازگاری با اقلیم سخن می‌گوید و می‌افزاید: «تلاش‌هایی برای اعلام وضعیت اضطراری اقلیمی در خوزستان کرده‌ایم، اما بدون حمایت دولت و وزرا، این کوشش‌ها به جایی نمی‌رسند. پیشنهاد کارگروه ملی سازگاری اقلیمی با محوریت خوزستان داده‌ام، اما این کار، همت وزارتخانه‌های نیرو، کشور، جهاد کشاورزی و سازمان برنامه و بودجه را می‌طلبد.»
او از حال و روز کشاورزان و دامداران خوزستان می‌گوید، که در گرمای سوزان، بی‌آب، با تبخیر شدید و مرگ دام‌ها، بی‌هیچ حمایت واقعی، رها شده‌اند. نه بسته حمایتی، نه بیمه، نه جبران خسارتی. هشدارهای استانداری نیز، یا بی‌پاسخ مانده یا در کاغذبازی‌های بخشنامه‌ها گم شده است. ابراهیم‌پور هشدار می‌دهد: «بدون یاری نهادهای مرکزی، معیشت هزاران خانوار خوزستانی در آستانه فروپاشی است.»
در این میان، موسوی، نماینده شوشتر در مجلس نیز تاکید کرد: انتظار داریم خوزستان با گرمای ۵۷ درجه‌ای از قطعی برق مستثنی شود.
این روایت، چون قصه‌ای تلخ از دیاری است که گاه زیر آفتاب و گاه از دود فلرها و گاه از ریزگردها، نفس‌نفس می‌زند و در انتظار گوش شنوایی از مرکز، روزگار می‌گذراند.