«به خیابان بریزید» این جمله در روزهای اخیر ورد زبان نتانیاهو خطاب به مردم ایران است. درخواست شورش به شکل التماس‌گونه توسط نخست‌وزیر کنونی و اسبق رژیم اسرائیل، نشانگر انتخاب پلتفرم جدید است. به گمانم نتانیاهو مطابق اذعان، خود را بر دو راهی سرنوشت‌ساز؛ پیروزی مطلق یا نابودی مطلق می‌بیند. بر این اساس این‌بار به‌دنبال انتخاب نبرد سرنوشت می‌باشد. پیش از این نوشتم، مدل فشار آمریکا و اسرائیل علیه ایران تفاوت دارد. آمریکا از مدل «اجتماعی، امنیتی، نظامی» بهره می‌جوید ولی اسرائیل از مدل «نظامی، امنیتی، اجتماعی» بهره می‌برد. در جنگ دوازده‌روزه، آمریکا مجبور به همراهی با مدل اسرائیل شد. ولی با عدم نتیجه‌گیری مطابق وعده‌های نتانیاهو، به‌نظر می‌آید اکنون مدل آمریکا مبنای اقدام علیه ایران می‌باشد. بی‌تابی و التماس‌های نتانیاهو مبنی بر شورش‌های خیابانی جهت فراهم آوردن زمینه شروع درگیری نظامی، دلیل بر انتخاب مدل آمریکایی است. به عقیده نگارنده همان‌گونه که جنگ دوازده‌روزه سهم مهمی در تغییر نگرش ایرانیان ایفا کرد و ایرانیان بی‌تفاوت اکنون بشدت خواهان ترمیم توان پدافندی و بالا بردن قدرت بازدارندگی نیروهای نظامی شده‌اند، اکنون نیز با اصرار نتانیاهو بر شورش‌های خیابانی به‌بهانه ناترازی‌ها و کمبودها، ضریب این خطر بشدت کاهش می‌یابد. با این‌حال مسؤولان کشور بایست متوجه شده باشند که دشمن انسجام ملی را هدف قرار داده است. صیانت از انسجام ملی در تنظیمات و با دست فرمان پیشاجنگ امکان‌پذیر نیست. خیلی‌ها در تلاشند کشور را به تنظیمات پیشاجنگ و حتی رادیکال‌تر ببرند. اگر هرکس به‌نفع منافع ملت یک قدم از موقعیت پیشینی خود عقب ننشیند، در آینده همگان مجبور به عقب‌روی صدها قدم خواهیم شد. تغییرات اختیاری و عقب‌نشستن اختیاری در مقیاس عقب‌روی اجباری نشان تدبیر است. به‌جای سخنرانی‌های پرگاف و مهمل‌بافی هزینه‌ساز، تلاش کنیم هرچه زودتر بخشی از ناترازی‌ها جبران و امیدآفرین واقعی در زندگی مردم باشیم. اصلاحات مورد مطالبه مردم را سرعت بخشیده و به‌نام مصلحت، فرصت جلب اعتماد ملی را از دست ندهیم.