سرمقاله

زلزله و آثار روانی آن ‪/‬ آرین احمدی

مشاهده کل سرمقاله ها

صفحات روزنامه

اخبار آنلاین

  • گام بلند برای جهش تولید با برات الکترونیک/ سککوک ابزار موثر زنجیره تامین مالی
  • عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی: سککوک، مناسب تامین مالی کسب و کارهای خرد است
  • نخستین برات الکترونیک تضمین شده توسط شبکه بانکی صادر شد
  • مشاهده کل اخبار آنلاین

    کد خبر: 5235  |  صفحه آخرسیاست روز  |  تاریخ: 27 بهمن 1401
    «رازهای کارگردانی سینما» به چاپ دوم رسید
    کتاب «رازهای کارگردانی سینما» نوشته لوران تیرارد با ترجمه شاهپور عظیمی توسط انتشارات امیرکبیر به چاپ دوم رسید. به گزارش مهر، کتاب «رازهای کارگردانی سینما؛ درس‌های اختصاصی کارگردان‌های سرشناس سینمای جهان» نوشته لوران تیرارد با ترجمه شاهپور عظیمی به‌تازگی توسط انتشارات امیرکبیر به چاپ دوم رسیده است.
    هر فیلمساز بزرگی یک روش مخفی برای فیلمسازی خود دارد که با دیگران متفاوت است. در «رازهای کارگردانی سینما» لوران تیرارد با بیست نفر از مهم‌ترین فیلم‌سازان امروزی صحبت می‌کند تا به رویکرد اصلی هر کارگردان در شیوه فیلم ساختنش دست یابد، دیدگاه فیلمساز و همچنین تکنیک او را بررسی می‌کند و در عین حال به هر کارگردان اجازه می‌دهد با صدای خودش صحبت کند. این مصاحبه‌ها قبل از چاپ به شکل یک کتاب، ابتدا در مجله فیلم فرانسوی استودیو چاپ شدند.
    در متن مصاحبه‌ها می‌آید که مارتین اسکورسیزی دوست دارد هر شات را خیلی زودتر از موعد تنظیم کند، به طوری که در صورت نیاز این فرصت را داشته باشد که کل آن را تغییر دهد. همچنین لارس فن تریه تا لحظه واقعی فیلمبرداری از فکر کردن به یک پلان دوری می‌کند. برناردو برتولوچی سعی می‌کند قاب‌هایش را شب قبل در خواب ببیند و اگر کار نکرد، او به تنهایی با منظره یاب در صحنه پرسه می‌زند و قبل از اینکه بازیگران و گروه به او ملحق شوند صحنه را تصور می‌کند.
    در کنار این کارگردانان، وودی آلن، تیم برتون، جان وو، دیوید لینچ، ژان لوک گدار و امیر کاستاریکا از دیگر فیلم سازانی هستند که لوران تیرارد با آنها مصاحبه کرده است.
    برای فیلم سازان یا علاقه مندان به فیلم سازی، دلگرم کننده و الهام‌بخش خواهد بود که کارگردان‌های صاحب نام، افکار، احساسات و ترس‌هایی مشابه دارند. خواندن تجربیات آنها نشان می‌دهد چطور مرزها در تجربه سینما بی اثر هستند؛ وودی آلن هنوز احساس می‌کند که نمی‌داند چه کار می‌کند، یا سیدنی پولاک به فیلم‌هایی که ۲۰ سال پیش ساخته نگاه می‌کند و می‌گوید «من به چه فکر می‌کردم؟» از این جهت این کتاب می‌تواند رویکردی همدلانه با سینماگران داشته باشد.