ایران و عربستان دو کشور بزرگ و مهم و تاثیرگذار در منطقه استراتژیک خلیج فارس و خاورمیانه می‌باشند که یکی ام‌القرای جهان اسلام و از اقتصاد قوی برخوردار است و با پترو دلارها می تواند تنش ایجاد کند و دیگری مرکز ثقل سیاسی و فقهی جهان تشیع را بر عهده دارد و با جمعیت زیاد و نیروی نظامی قادر است در بسیاری از فعل و انفعالات حضور تاثیر گذار داشته باشد. به این خاطر هرکدام دو کشور خواسته یا نا خواسته در رقابتی سیاسی و دینی آشکار یا پنهان با یکدیگر قرار دارند و این رقابت بنا به شرایط می تواند در قالب رقابتی نرم و آرام و مسالمت جویانه باشد و یا به خاطر اشخاص و گروه های افراطی و دخالت و نفوذ قدرت های فرا منطقه ای به رقابتی سخت و درگیری تبدیل شود. آنچه که مسلم و مسجل است اختلاف بین این دو کشور بر امنیت در منطقه تاثیر منفی بر جای خواهد گذاشت و بر عکس نزدیکی تهران و ریاض منطقه را از بسیاری آسیب ها دور نگه می‌دارد. بر این اساس بسیاری از سیاستمداران آگاه و مستقل منطقه که در سایه خرد ورزی مسایل منطقه را مورد ارزیابی قرار می دهند با بروز هر گونه تنش در خلیج فارس و خاورمیانه مخالفند و اختلاف بین ریاض و تهران را به هیچوجه به نفع این منطقه نمی دانند به خوبی آگاهند هر گونه اختلاف بین ریاض و تهران ، بین این دو کشور محدود نمی ماند و دامنه آن بسیاری از کشورها ازجمله: عراق، لبنان، سوریه، یمن و … در بر می‌گیرد و سبب افزایش نفوذ قدرت‌های فرا منطقه‌ای می‌شود و آن دسته از سیاستمدارانی هم‌ که به وحدت جهان اسلام بیشتر توجه دارند اختلاف ایران و عربستان را به نفع جهان اسلام قلمداد نمی‌کنند. اگر عقلانیت و احساس مسئولیت در تهران و ریاض حاکم باشد و نیروهای افراطی و هیجانی میدان دار و تصمیم گیرنده نباشند قطع به یقین اختلافات به کنار گذاشته و بر مشترکات توجه می شود و مانع از بروز اختلاف و تنش می گردد و عکس آن، زمانی است که مسایل کوچک با تحریک و دخالت های ناروای افراد و گروه‌های تندرو به معضل تبدیل می‌شوند و اوضاع را بحرانی می‌کنند. اعدام شیخ نمر از علمای شیعه عربستان کار پسندیده ای نبود که توسط حکومت عربستان انجام گرفت در مقابل حمله به کنسولگری و ورود تهاجمی به سفارت که خاک یک کشور تلقی می شود غیر قابل دفاع است در حالیکه بین دو کشو روابط دیپلماتیک بر قرار است وزارت خارجه می تواند از طریق مجاری دیپلماسی و حقوقی پیگیری کند. در حال حاضر در مقابل تهران و ریاض موارد مورد اختلاف که بخشی از آن ناشی از هژمونی هر کدام بر منطقه است وجود دارد که با تدبیر و راهکار صحیح قابل طرح و گفت‌و‌گو و حل است. این دو کشور باید از دخالت در امور یکدیگر خودداری کنند و به قوانین و مقررات داخلی هر کشور احترام بگذارند. امید است بعد از برقراری روابط تهران-ریاض همه کشورهای منطقه عمیقا به این واقعیت بیندیشند بروز اختلافات کوچک می تواند منشا درگیری های مخرب بشود که برای صلح و امنیت منطقه خطرناک است.