مرسدس ۲۳۰SL که در سال ۱۹۶۳ معرفی شد، محصول مهمی برای خودروسازی آلمان بود و موفقیت‌های بزرگ به دنبال داشت. مرسدس بنز ۲۳۰SL برای اولین بار در نمایشگاه ژنو سال ۱۹۶۳ رونمایی شد. این خودرو که اولین نسخه از سری W113 بود، مدل مهمی محسوب می‌شد. W113 علاوه بر جایگزین دو مدل ۳۰۰SL و ۱۹۰SL، از لحاظ ایمنی هم نقطه عطفی برای مرسدس بود. فریم شاسی ۲۳۰SL که از سدان‌های سری W111 مرسدس گرفته شده بود، کوتاه و تقویت شد تا برای استفاده در یک خودروی اسپرت مناسب شود.
علاوه بر این، W113 اولین خودروی اسپرتی بود که از سلول سرنشینان با نقاط تصادف در جلو و عقب استفاده می‌کرد. این نوع طراحی ایمنی برای اولین بار در سدان فین‌تیل مرسدس معرفی شده بود. این رودستر دونفره که توسط «فردریش گایگر» طراحی شده بود، خطوط ساده، نمای کلاسیک SL و نشان بزرگ مرسدس را روی جلوپنجره داشت. سقف فلزی سفارشی این خودرو هم که توسط «پل براک» طراحی شده بود، به دلیل فرم خمیده‌ای که داشت، لقب پاگودا را برای این نسل SL به همراه آورد.
مرسدس بنز در سال ۱۹۷۱ پس از ساخت ۴۸,۹۱۲ دستگاه، به تولید W113 پایان داد. در طول این هشت سال، SL با سه پیشرانهٔ مختلف به بازار عرضه شد برخلاف ۳۰۰ SL و ۱۹۰ SL که در کل دوران تولید تغییری را در پیشرانه تجربه نکردند. ۲۸۰ SL موفق‌ترین مدل سری W113 بود که در سال ۱۹۶۸ با یک پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری شش سیلندر خطی معرفی شد. این موتور که ۱۷۰ اسب بخار قدرت داشت، SL را ظرف ۹ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند و امکان دستیابی به حداکثر سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت را برای آن فراهم می‌کرد.
‏۲۳۰SL اما غیر از موفقیت تجاری، در مسابقات هم خودروی موفقی بود. در سال ۱۹۶۳، «یوگن بورینگر» و «کلاوس کایزر» در رالی ماراتن ۵ هزار کیلومتری اسپا تا لیژ برنده شدند و سال بعد در همان رالی با ۲۳۰SL به مقام سوم دست پیدا کردند. به دلیل این موفقیت‌ها و شخصیت جذاب، در بین طرفداران مدل‌های کلاسیک مرسدس بنز، سری W113 خودروی محبوبی است.