علی آشتیانی‌پور معتقد است: سینما به اقوام ایرانی نپرداخته است، زیرا حساسیت‌های بی‌موردی در این زمینه برای فیلمسازان ایجاد کردند که یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های آن ماجرای توقیف ده ساله سریال «سرزمین کهن» بود.
این فیلمساز و تهیه‌کننده پیشکسوت سینما در آستانه برگزاری نخستین جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی، درباره عملکرد سینمای ایران در پرداختن به اقوام ایرانی به ایسنا گفت: واقعیت این است که آثار زیادی را درباره اقوام ایرانی در سینمای ایران به یاد نمی‌آورم. ایران کشوری است که از اقوام مختلفی تشکیل شده است که همه این اقوام هم خودشان را ایرانی می‌دانند. این نکته مهمی است که برای پرداختن به اقوام مختلف، ما هم باید همه آن‌ها را ایرانی بدانیم و به‌عنوان یک وجه مشترک به آن بپردازیم.
وی ادامه داد: در سال‌های اخیر شرایط در سینما به‌گونه‌ای بود که وقتی می‌خواستیم سراغ یکی از اقوام برویم، خیلی باید ملاحظه می‌کردیم تا به کسی برنخورد. حساسیت‌های بی‌موردی در این زمینه برای فیلمسازان ایجاد کردند که یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های آن ماجرای توقیف ده ساله سریال «سرزمین کهن» کمال تبریزی که دبیر جشنواره نیز هست، بود.
این تهیه‌کننده گفت: شرایط به همین دلایل به سمتی رفت که برخی فیلمسازان اساسا ترجیح می‌دادند در آثار خود سراغ اقوام نروند. شخصا پرداختن به اقوام را یک ضرورت برای سینمای ایران می‌دانم. مگر می‌توان اقوام ایرانی را در سرزمین ایران از هم منفک کرد. همه این اقوام در کنار یکدیگر «ایران» را ساخته‌اند. به‌خصوص اقوامی که در مرزها، از کلیت ایران حراست می‌کنند.
وی افزود: اگر می‌خواهیم اقوام مختلف سهم پررنگ‌تری در سینمای ایران داشته باشند، از یک سو باید آستانه تحمل شان را بالاتر ببریم و همزمان تلاش کنیم درباره ویژگی‌ها و ظرفیت‌های همه اقوام گفتگو کنیم. هریک از اقوام ویژگی‌های مختص خود را دارند که قطعا محترم است و باید تلاش کنیم با صبوری آنها را به تصویر بکشیم. حتی مسئولان ممیزی هم باید بپذیرند که همه این اقوام عقبه و ریشه دارند و تفاوت‌های آن‌ها بستگی به همین ریشه‌ها دارد.
آشتیانی‌پور ادامه داد: یکی از دلایلی که باعث شده در سینمای ایران کمتر شاهد پرداختن به اقوام باشیم، شاید همین موانع بوده است. این در حالی است که همه ما در موقعیت بحرانی مانند جنگ این تجربه را داشتیم که هیچ‌یک از اقوام خودش را از دیگری تفکیک نمی‌کرد و همه در کنار یکدیگر از این مرزوبوم دفاع کردند. این‌ها همان نقاط اشتراک مهم میان اقوام است که باید به آن بپردازیم.
تهیه‌کننده «هوک» درباره تجربه خود از ساخت این فیلم در منطقه سیستان و بلوچستان هم گفت: وقتی در منطقه سیستان و بلوچستان کار می‌کردیم، واقعا از نزدیک شاهد عرق این مردم به خاک ایران بودیم. کوچک‌ترین انگیزه‌ای را در این اقوام نمی‌دیدم که بخواهند خودشان را منفک از ایران بدانند و حتی برعکس خودشان را ایرانی‌تر از دیگران هم می‌دانستند. به همین دلایل است که معتقدم پرداختن به اقوام در سینمای ایران یک ضرورت است.
وی درباره عملکرد سینمای ایران در بازنمایی تصویر واقعی از اقوام افزود: ما وقتی با مردم و یا مسئولان محلی سیستان در حین ساخت «هوک» صحبت می‌کردیم، غالبا گله‌مند بودند که تصویر سیستان و بلوچستان در سینمای ایران به قاچاق مواد مخدر و اسلحه محدود شده است! این گله‌مندی به‌حق، به‌دلیل عملکرد برخی از همکاران ما در نمایش چنین تصویری از این استان است. از این منظر می‌توان گفت حتی معدود کارهای تولید شده درباره اقوام در سینمای ایران هم در بازنمایی درست این اقوام، موفق عمل نکرده است.