حرکت های اجتماعی انسان‌ها از آغاز تمدّن بشری تاکنون، در هر شرایط و فضایی و با هر عقیده و ایمانی، از این قانون، یعنی نیاز به اصلاح مستمر، تبعیّت می کنند. این اصلاح دائم ضمن آنکه خود ضامن سلامت حرکت است، بقا و اقتدار آن را نیز تأمین می‌نماید. این ضرورت، یعنی بازنگری در گذشته‌ها و جستجوی معایب و نقایص، تلاش در رفع و اصلاح ریشه‌ای آنها، در فرهنگ مذهبی – قرآنی ما به استغفار تعبیر شده است و وجود آن در میان یک جامعه یا یک نهضت همچون شخص پیامبر‌(ص) تلقّی گردیده است. افکار عمومی طالب آن است تنازع بین جناح های حاکمیّت و حکومت و دولت و ملّت و اقوام ایرانی، با حذف گروه خاص ضدّ جمهوریّت تمامیّت خواه نظام و یا قانع شدن حداقل آنان به سهم خود، با توجّه به وزنی که در جامعه دارند، یک فضای عینی و قابل اتکای عملی و عقلی برای پیشبرد مباحثات و منازعات اجتماعی – سیاسی به وجود آید، که امید، نتیجۀ امیدبخش انتخابات اسفند مجلس شورای اسلامی ایران، پیشرفت تأثیرگذار در حل و فصل تخاصمات جناحی و قومی را زیادتر کند. اختلافات و تنازع و تخاصم یک امر طبیعی در همۀ جوامع بوده و هست، بویژه در جامعه ای چو ایران ما که مردمش از اقوام، فرهنگ‌ها و سوابق و مواریث تاریخی متنوّع و متکثّری برخوردارند. پس اختلاف، نه امری غیرمنتظره است و نه وسیله و موجبی برای یأس و بدبینی و ناامیدی. مسئلۀ عمده کیفیّت برخورد با اختلافات است که شرکت گسترده و نتیجۀ انتخابات در حل این موضوع خطیر، می تواند کاری بکند کارستان. انتخابات باشکوه می تواند پس از چندین سال تخاصم بین حاکمان و مردم - که نزدیک است به بن بستی برسد که بصورت خدای نکرده جُز با قهر و غلبه و سرکوب از یک جانب و شورش از جانب دیگر قابل گشودن نباشد – عاملی جدید به عنوان یک عامل وحدت آفرین که دل در گرو توسعۀ ایران و تعالی ایرانی عموم هموطنان را فراهم آورد به وقوع بپیوندد و به عنوان یک عامل بن بست شکن وارد صحنه شود و یا خدای نکرده در صورت مشارکت حداقّلی، فاصله و اختلاف ملّت و حاکمیّت و شهروندان و دولت و مجلس را بیش از پیش و خسران آور برای مُلک و ملّت و بحران ساز برای نظام و کیان رفتار نماید. این عامل، همانا کثرت حضور هموطنان و اقوام تیزفهم ایرانی در پای صندوق های رأی مجلس، و تعداد انبوه رأی و هوشیاری اکثریّت عظیمی از مردم است که می تواند راه قهر و خشونت را مسدود نماید و راه مسالمت و آرامش و امیدواری را بگشاید. ملّت رشید ایران اسلامی می تواند با حضور حداکثری خویشتن در انتخابات راه مسالمت و آرامش و ارتقای اقتدار ایران و سطح کیفیّت زندگی ایرانیان گشوده و با اکثریّتی عظیم و غیرقابل رقابت به خشونت، نامهربانی، قهر و انحصار “نه” بگوید و با همان اکثریّت به تحوّل در تقنین و متعاقباً قانون گرایی که مهم ترین جلوۀ آن وفاداری به نظام و قانون و نتیجۀ آن ترقّی ایران و تعالی ایرانی است، همچنین شیوۀ مسالمت و آشتی ملّی برای دستیابی به جامعۀ مدنی قابل نقد و پرظرفیّت و چند صدایی یعنی جامعۀ صلح و آشتی و رو به رشد و امیدبخش به ارمغان آورد. برای حل و فصل دعاوی بین حاکمان و حکومت شدگان، باید رأی و نظر قاطبۀ مردم را جستجو کرد نه افراد محدود ضدّ جمهوریّت نظام. تشکیل مجلس کارآمد مردمی حداکثری، توسّط قاطبۀ کثیری از مردم، می تواند پیام رسان درک و جذب جوانان و زنان ایرانی، روشنفکران دلسوز مُلک و میهن، از منتقدان مذهبی حاکمیّت و وابستگان به نظام و انقلاب و حتّی بسیاری از دانشجویان و دانش آموزان و معارضان قدیم و جدید و ... باشد. تنها اقلیّتی بی حامی و کج اندیش این پیام وحدت آفرین را درک و حاضر به پذیرش آن نخواهند شد که با بی مهری بیش از پیش عموم هموطنان مواجه خواهند شد. حضور اکثریّت ملّت در انتخابات بی تردید جمع شدن بساط جریانات تمامیّت خواه بحران ساز ضدّ حاکمیّت ملّی و جمهوریّت نظام را بدنبال خواهد داشت و یا حداقل در جهت تخفیف موقعیّت آنها عمل کرده و لذا می بایست موجبات تذکّر و هوشیاری اصحاب قیم مدار مردم و نامهربان به شهروندان و حقوق آنها را، فراهم آورده و چرخش قدرت را قبول و اذهان خود را با بها دادن به عموم شعار محوری استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی متحوّل سازند و محبوبیّت خودشان را وابسته به میزان جلب اعتماد مردمان و کفایت در اجرای تکالیف محوّله تعریف کنند، نه تسلّط بر ابزارها و مراکز قدرت و تمامیّت خواهی خود حق پندارانۀ فرصت طلبانه. پایدارچی و شریانی های تمامیّت خواه می بایست از همین حالا، این حقیقت را دریافت کنند که دیگر نمی شود مستقیم و غیرمستقیم به مردم اعلام کنند که شما از زمرۀ محجوران و صغارید و نیاز به قیم و سرپرست دارید تا زیست اجتماعی و سیاسی شما را طرّاحی و راهبردی کند و در عین حال این گروه انحصارگر، مورد اعتماد و تعلّق خاطر مردم هم قرار بگیرد. جناح انحصار پایداری، دست کم در اندیشه و احساس خودشان باید این حقیقت را درک کرده و به آن معتقد شده باشند که جایگاه و پایگاهشان در میان جامعۀ ایرانی، بیش از چند درصد نیست، و در برابر اکثریّت هموطنان گاردگیری دیگر جواب نخواهد داد. دست از نیش ها و طعنه های ناحق در حقّ غیرخودی بشویند و اندکی به حصول کار و خط خود بیندیشند که در این دو سه ساله بجز قبیح کردن ابزارهای قدرت و ایجاد تورم و بی کفایتی و گرانی و بیکاری و راندن جناح‌ها، جوانان و زنان اقوام غیور ایرانی به سوی خصومت بسیار با انقلاب، اسلام، وطن و حتّی خودشان نتیجه و محصولی یاران جناب محصولی نداشته است. مجلس آتی و سایر صاحب منصبان اگر نخواهد نسبت به اقتصاد مولد، تعامل با دنیا و رفع تحریم ظالمانه به طور خاص و سیاست‌های اقتصادی و اورهال نمودن قوانین اقتصادی به طور عام، با کیفیّتی که مطابق وعده‌های انتخاباتی مطرح کرده و خواهیم کرد، برخورد نماییم، درصورت توفیق در اجرای وعده‌های دیگر (‌سیاسی و فرهنگی‌)، این توفیق موقّتی و بی‌بازده، از نظر رفاه و سعادت و استقلال مردم و حفاظت از رضایت و تمایل عموم مردم نسبت به منتخبان خواهد بود. اولویّت مجدّانه بایستی اقتصاد ایران و ایرانی باشد و بس.