در حالی که کارشناسان رسانه و علوم ارتباطات طی ماه‌های اخیر صحبت از بحران مرجعیت در رسانه‌های رسمی کرده و در محافل عمومی آن را آسیب شناسی می‌کنند، نمایندگان مجلس در حال آماده کردن طرحی هستند که در آن افرادی که اخبار کذب را نشر بدهند، باید پاسخگوی تبعات سوء آن باشند. گفته شده که این طرح در مورد هر خبری که آثار سوء اجتماعی داشته باشد و موجب ضربه به جامعه شود، صدق می‌کند. منتشرکنندگان این اخبار اگر نتوانند جبران خسارت بکنند، باید مجازات شوند.
این در حالی است که طی این سال‌ها از اتفاق محدودیت‌های ایجادشده برای رسانه‌های رسمی سبب شده تا روایت های رسانه های غیر رسمی یا خارج از مرزهای کشور مورد توجه افکار عمومی قرار گیرد. ظاهرا نمایندگان مجلس همچنان راهکار را در پاک کردن صورت مسئله می‌دانند در حالی که با این قانون باز هم بر ابهامات مصادیق این قانون افزوده می‌شود، که اساساً معیار اخباری که باعث تبعات سوء می‌شود، چیست؟ رسانه‌های رسمی در حال حاضر هم در بسیاری از مواقع نسبت به پرداختن به مسائل از زوایای مختلف پرهیز می کنند. با این قانون قرار است تنها روایت مورد نظر نمایندگان به دست مردم برسد؟ اگر تصور بر این است که همزمان با محدودسازی اینترنت و وضع قوانینی جهت بسته کردن دست رسانه های رسمی به سمت توسعه گام برداشته می‌شود، راه به خطا می روید. خواهش نگارنده این است که این طرح را با چند متخصص رسانه و جامعه شناسی مطرح کنند، تا ببینند آیا نمونه‌ای را می‌توان یافت که محدودیت رسانه‌ها اثرات مثبت بر وجوه زندگی مردم و حتی خود مجموعه تصمیم گیران داشته است؟ بنابراین حتی اگر نمایندگان این طرح را ذینفعانه برای خود و مسئولان تصویب می‌کنند باید به صراحت گفت که مسیر اشتباهی را طی می کنند. ارتباطات در حال توسعه با اشکال گوناگون است و شاید تنها الگو، کره شمالی باشد که به عنوان یک کشور ایزوله کمتر خبری از آن بیرون می آید.
نمایندگان باید توجه داشته باشند که حتی اگر همه راه های ارتباطی را قطع کنند و رسانه ها نیز همان خبرهایی را منتشر کنند که آن ها دوست دارند اما مردم با چشم خود تورم، بیکاری و مشکلات اقتصادی را می‌بینند و می‌توانند درباره آن صحبت کنند. بنابراین کاش بهتر بود به جای تمرکز بر این طرح های بی حاصل، تمام توان خود را به کار می بستند تا برای جلوگیری از تورم افسارگسیخته، کاهش ارزش پول ملی، مهاجرت بی‌رویه نخبگان و مشکلات ریز و درشتی که که وقت سرخاراندن برای هیچ مسئول دلسوزی نمی‌گذارد؛ راهی پیدا کنند.