چرا برخی نامزدها از بیان عملکرد دولت خاتمی و مقایسه آن با دولتهای خودشان امتناع میکنند؟ و چرا برخی نامزدها موفقیتهای دولتهای دیگر را به نام خود ثبت میکنند و خطاها و شکستهای خود را به نام دیگران مینویسند. چرا نامزدهایی که گقتند ما در مناظرههای بعدی، عملکرد دولت آقای خاتمی را با عملکرد دولتهای خودمان مقایسه میکنیم، از این مقایسه طفره رفتند. بی شک دولتهای نهم و دهم و سیزدهم که در اختیار اصولگرایان بوده است در مقایسه با دولتهای دیگر به ویژه دولتهای آقای خاتمی و آقای هاشمی و حتی دولت نخست آقای روحانی، موفقیتهای محدودی را در اصلاح امور مهم اقتصادی داشتهاند. (البته در دولت دوم آقای روحانی نیز علت اصلی مشکلات تشدید تحریمها با خروج آمریکا از برجام بود، زیرا برجام وضعیت بسیار خوبی را فراهم کرده بود که تداوم آن میتوانست آینده خوبی را رقم بزند). بیشتر متغیرها نشان میدهند که در دولت سیزدهم، وضعیت اقتصادی بهتر نشده است. به ویژه در مقایسه با دولت موفقی چون دولت خاتمی که بیشترین رشد اقتصادی، بیشترین افزایش قدرت خرید مردم، بیشترین ایجاد اشتفال، بیشترین رشد سرمایهگذاری و کمترین تورم را داشته است. آقای قاضی زاده در مناظره جمعه گفت من در مناظره بعدی عملکرد دولت خاتمی را با دولتهای خودمان مقایسه میکنم، ولی ظاهرا پس از مقایسه آمار و ارقام و واقعیتهای رخ داده پیش از مناظره بعدی، متوجه شدند که این مقایسه تنها نشان خواهد داد که عملکرد دولت آقای خاتمی موفقتر از همه عملکردهای آنها بوده است. از اینرو این نامزدها به جای مقایسه عملکرد دولتهای خود (یعنی دولتهای نهم و دهم و سیزدهم) با دولت آقای خاتمی، به فرافکنی و حتی ثبت موفقیتهای دولتهای دیگر به نام خودشان و شکستهای دولتهای خودشان به نام دولتهای دیگر پرداختند. یکی از نتایج مهم عملکرد دولت اصولگرای دهم (1388-1392) بردن پرونده هستهای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد و ایجاد تحریمهای بینالمللی علیه ایران بود و این دولت تلاشی برای ممانعت از رفتن پرونده ایران به شورای امنیت نکرد و موجب تصویب تحریمهای گسترده در صادرات نفت، گاز، مبادلات مالی، کشتیرانی، بیمه و بسیاری از فعالیتهای اقتصادی ایران از سوی شورای امنیت سازمان ملل شد. به گونهای که اجرای این تحریمها از سوی همه کشورها الزامی بود. این تحریمها از زمان همان دولت دهم آثار منفی بسیاری را بر اقتصاد کشور تحمیل کرد، از جمله نتایج آن در همان دولت، افزایش نرخ ارز به نزدیک 3 برابر در چند ماه، افزایش نرخ تورم از 12 درصد پیش از تحریم، به 34 درصد در دو سال نخست تحریم، کاهش سرمایهگذاری، منفی شدن رشد اقتصادی و بسیاری از مشکلات دیگر بود که دولت یازدهم (روحانی) وارث آنها از دولت پیش از خود شد و در 4 سال نخست خود روند بسیاری از این متغیرها را بهبود بخشید. ولی پس از خروج آمریکا از برجام و تحریم مجدد در سال 1397 متغیرها برای دو سال به شدت منفی شدند. با این وجود باز هم در دولت روحانی با روی کار آمدن دولت بایدن و برخی اقدامات مشترک ایران با برخی شرکای خود، از اواخر سال 1399، رشد صادرات نفت به سرعت بالارفت و در پایان دولت به بیش از 3 برابر رسید و در همین دوره برخی متغیرهای دیگر نیز بهبود نسبی یافت و روند بهبود آغاز شد. با وجود این واقعیتها که در مراجع رسمی دولت سیزدهم ثبت و منتشر شده است، ولی این نامزدها تمام مشکلات تحریم، مانند افزایش نرخ ارز، افزایش تورم، کاهش صادرات نفت، کاهش درآمدهای ارزی را که از دو سال پیش از دولت روحانی و در زمان خودشان آغاز شد، به دولت روحانی نسبت میدهند. همچنین افزایش فروش نفت از سال 1399 را کتمان میکنند و افزایش آن را به زمان روی کار آمدن دولت سیزدهم نسبت میدهند. به نظر میرسد 3 علت اساسی برای این فرافکنی و کتمان واقعیتها وجود دارد. 1. موفقیت معناداری برای خود ندارند و نمیتوانند خود را اثبات کنند و تلاش میکنند برای خود موفقیت بتراشند. 2. اشکال و ایرادی از عملکرد نامزد رقیب خود ندارند و سعی میکنند اشکالهای غیر واقعی برای او بتراشند و اشکالهایی را که به او ربط ندارد به او نسبت بدهند. 3. قصد دارند مردم و شنوندگان را از شناخت و درک واقعیتها منحرف کنند و مردم را درجهل نگهدارند. زیرا آنان در جهل مردم بهتر به مقاصد خود میرسند. بیراههای که برای تصاحب قدرت در پیش گرفتهاند.