سال ۱۹۴۴میلادی در شرایطی که چکمه‌های نیروهای اشغال‌گر دل هر وطن‌پرستی را می‌لرزاند، در برابر همه مقاومت‌های سیاسی سرودی متولد شد که راه خود را به دل و روح مردم پیدا کرد. به گزارش ایسنا،‌ «ای ایران» نام یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین سرودهای میهن‌پرستانه و ملی‌گرایانه ایران، ساخته روح‌الله خالقی است که می‌توان آن را سرود ملی غیررسمی ایرانیان هم دانست.سرودی که اتفاقا به ثبت ملی هم رسیده‌ است اما این سرود چگونه خلق شد؟
درباره پیشینه و دلایل ساخت این سرود روایت‌های مختلفی وجود دارد. روح‌الله خالقی در کتاب سرگذشت موسیقی ایران چنین نوشته است: «آهنگساز و گوینده اشعار، آن‌ را تحت تأثیر اوضاع زمان ساخته بودند... در آن‌وقت کشور ما را قوای انگلیس و روس و آمریکا اشغال کرده بودند و جنگ بین‌الملل دوم هنوز دوام داشت. تظاهرات ملی نمی‌شد زیرا وضع آماده نبود ولی آهنگ و شعر این سرود احساسات ملی را سخت برانگیخت و مخصوصاً در مقابل خارجیان که در آن مجلس (نخستین اجرای سرود) هم بودند از طرف ایرانیان تظاهرات بیشتری شد و اولین ضربه‌ای بود که به‌طور غیرمستقیم بر پیکر ارتش خارجی که ناخوانده مهمان ما بودند زده شد.»
برخی دیگر با تأکید بر وقایع دوران جنگ جهانی دوم، زمانی که در سپتامبر ۱۹۴۱، متفقین ایران را اشغال کرده‌ بودند، ایده ساخت شعر «ای ایران» توسط حسین گل‌گلاب را دیدن اهتزاز پرچم متفقین از پادگان استرآباد عنوان کرده‌اند.
در روایتی دیگر، چنین نقل شده است که روزی حسین گل‌گلاب در راه ملاقات با روح‌الله خالقی در خیابان، شاهد درگیری دو سرباز ایرانی و انگلیسی بوده است که در آن وضع، سرباز انگلیسی به سرباز ایرانی که درجه بالاتری نیز نسبت به آن داشته سیلی می‌زند و سرباز ایرانی به خاطر شرایط وقت که ایران در اشغال بود، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد. گل‌گلاب با دیدن این صحنه با چشمانی اشکبار به دیدار خالقی می‌رود و جریان را بازگو می‌کند و همچنین می‌گوید شعری خواهم گفت تا ایران و روح ایرانی در آن زنده ماند. خالقی نیز می‌گوید که من آهنگ آن را تنظیم می‌کنم و بنان که آنجا بوده نیز می‌گوید من هم شعر را خواهم خواند.
نخستین اجرای رسمی سرود «ای ایران»
نخستین اجرای آن، در ۲۷ مهرماه ۱۳۲۳ در تالار دبستان نظامی دانشکده افسری با صدای غلامحسین بنان و به سرپرستی روح‌الله خالقی در خیابان استانبول دو شب متوالی برگزار شد. سرود «ای ایران» آنقدر اثر کرد که شنوندگان تکرار آن را خواستار شدند و سه بار تجدید شد. استقبال و تأثیر این سرود باعث شد که وزیر فرهنگ وقت، هیئت نوازندگان را به مرکز پخش صدا دعوت کرد تا صفحه‌ای از آن ضبط و همه روزه از رادیو تهران پخش شود.
اجرای دیگر اما مربوط به سال‌های ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ در برنامه «گل‌ها» است که غلامحسین بنان این سرود را خواند. در سال ۱۳۵۰ نیز اُپرای رادیویی این سرود با همکاری ارکستر بزرگ رادیو تلویزیون ملی ایران با رهبری فرهاد فخرالدینی و خوانندگی اسفندیار قره‌باغی انجام گرفت. دو اجرای دیگر از این اثر نیز یکی با صدای حسین سرشار و دیگری با صدای رشید وطن‌دوست موجود است.
حالا امروز این سرود ماندگار ۸۰ ساله شده است؛ سرودی که تمام واژه‌هایش فارسی است؛ سرودی که همچنان زنده است...