روز شنبه، مذاکرات ایران و آمریکا در عمان برگزار خواهد شد. بیش از هر چیز، شیوهٔ مذاکره مورد بحث قرار گرفته است. فارغ از ارزیابی چگونگی این مذاکره از منظر عمومی، آنچه اهمیت دارد، نتیجهٔ این گفت‌وگوهاست. مردم می‌بینند که حتی خبر مذاکره به‌تنهایی چه اثری بر بازارها می‌گذارد و خواهان آن هستند که در شرایطی باثبات و قابل‌پیش‌بینی به زندگی خود ادامه دهند. آنچه مهم است، گذر از اضطرابی است که همواره در پی نوسان‌های اقتصادی بر مردم تحمیل می‌شود.
در این میان، پرسشی که از توافق‌هراسان مطرح می‌شود این است که راهکار شما برای پرهیز از هرگونه مذاکره و توافق چیست؟ مگر نه اینکه گفته می‌شد در زمان تحریم هم می‌توان اقتصاد را رشد داد؟ حتی در دورانی که فشار تحریم این‌چنین سنگین نبود و بایدن رئیس‌جمهور بود، نه توانستند قیمت‌ها را کنترل کنند و نه طرح‌های عجیب اشتغال و اقتصادی‌شان به نتیجه رسید. اگر انتظار بر این است که مردم شرایط دشوار را تحمل کنند و در عین حال، خود در کنج عافیت بنشینید و برای دیگران نسخه بپیچید، این رویکرد منطقی به نظر نمی‌رسد.
از سوی دیگر، بسیاری از کارشناسان اقتصادی اشاره می‌کنند که هر گونه توافق احتمالی می‌تواند دریچه‌های تازه‌ای برای تعاملات تجاری و سرمایه‌گذاری خارجی بگشاید و در نهایت، شاخص‌های مهم اقتصادی را بهبود بخشد. بااین‌حال، دستیابی به این هدف نیازمند عزم جدی و اتخاذ تصمیم‌های مدبرانه در میدان اقتصاد است تا بتوان از فرصت‌های پیشِ رو به‌درستی بهره برد. در واقع حتی در صورت توافق باید چند سال تا رسیدن به نقطه مطلوب تلاش و البته صبر کرد.
در نهایت، مهم نیست که مذاکرات به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم برگزار شود؛ آنچه مردم انتظار دارند، رسیدن به ساحل آرامش روانی در اقتصاد و معیشت است.