«اسناد کاربردی اداری هر ۱۰ سال از بین می‌روند. بسیاری از ابزارها و تجهیزات قدیمی کار به ضایعات تبدیل می‌شوند. حتی بسیاری از کتاب‌های قدیمی درباره کار و مشاغل از بین رفته‌اند. کتاب‌های قدیمی را خیلی مشکل می‌توان پیدا کرد، جلوه‌های فرهنگی کار در ایران باستان در حال از دست رفتن است، فکر کردیم باید میراث باقی‌مانده را در جایی شبیه موزه جمع کنیم.»
محمدتقی علی حسینی روزگاری وابسته کار ایران در آلمان بود؛ یکی از چند کشوری که موزه کار دارد. او حوالی سال ۱۳۸۱ وقتی به ایران برمی‌گردد طرح موزه کار را به وزیر وقت کار می‌دهد، وزیر عوض می‌شود و طرح می‌ماند تا سال ۱۳۹۹، که با پیشنهاد اختصاص یکی از «سوله‌های پارس الکتریک» در جاده کرج، قرار می‌شود موزه کار راه‌اندازی شود. حسینی می‌گوید:‌ راه دور بود و پول زیادی در حد ۲۰ میلیارد تومان لازم بود تا آن سوله به موزه تبدیل شود. این‌طور می‌شود که وزیر وقت کار با شهرداری وارد مذاکره می‌شود تا یکی از ساختمان‌های تاریخی داخل شهر تهران را به موزه کار اختصاص دهند. حالا این موزه در ساختمانی که قبلا بنیاد امیرکبیر بوده و توسط خانواده دکتر حبیبی اداره می‌شده، برپا شده است.
خانه باغی در محدوده شرق اتوبان صیاد شیرازی تهران، در خیابان اجاره‌دار که پیش‌تر متعلق به مالک «مبلمان دقت» بود و شهرداری در سال ۱۳۸۵ آن را از ورثه خریداری کرد و مدتی در اختیار بنیاد امیرکبیر و خانواده دکتر حبیبی بود و حالا هم موزه کار شده است.
محمدتقی علی حسینی ـ مدیر موزه کار ـ داستان شکل‌گیری آن را برای ایسنا این‌طور تعریف می‌کند: تشکیل موزه ملی کار از مدت‌ها قبل در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی مطرح بود، ولی هیچ‌گاه به مرحله اجرا درنیامد، تا بالاخره با موافقت آقای شریعتمداری ـ وزیر وقت تعاون، کار و رفاه اجتماعی ـ مقرر شد مراحل اجرایی آن شروع شود. بعدها در جلسات متعدد با وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، ازجمله اداره کل موزه‌ها، موضوع بررسی شد.
او ادامه می‌دهد: برای راه‌اندازی موزه کار، مشکل فضا داشتیم. قرار بود در جاده مخصوص کرج در سوله پارس الکتریک سالنی را به موزه کار اختصاص دهند، اما به دلیل بُعد مسافت و هزینه‌ای که در حدود ۲۰ تا ۲۵ میلیارد تومان برای آماده‌سازی این فضا پیش‌بینی شده بود و از طرفی هم زمان زیادی برای آماده‌سازی صرف می‌شد، به نتیجه نرسید تا این‌که وزیر پیشین تعاون، کار و رفاه اجتماعی با شهردار تهران صحبت کرد تا فضایی را در داخل شهر تهران به موزه کار اختصاص دهد.
حسینی به ساختمانی که اکنون در اختیار موزه کار قرار گرفته است، ‌ اشاره می‌کند و می‌گوید: تا سال ۱۴۰۰ خانواده دکتر حبیبی در همین ساختمان بنیاد امیرکبیر را اداره می‌کردند که آن‌ها به تجریش منتقل شدند و ساختمان که جزو اموال شهرداری بود به موزه کار اختصاص داده شد. این ملک مسکونی را شهرداری در سال ۱۳۸۵ از ورثه آن که شخصی به نام «میرشکار» بود خریداری کرد. ساختمان متعلق به صاحب مبل دقت بود. ملک شخصی و خانه باغ بود و در دوره پهلوی توسط آقای لرزاده ـ معمار شهیر ایران ـ ساخته شد، برای همین فضای داخلی و باغ آن، برای مردم جذابیت دارد و درهای موزه باز است و اهالی، ‌ بویژه خانم‌ها از محوطه آن بسیار استفاده می‌کنند.
مدیر موزه کار اضافه می‌کند: این موزه درحال حاضر حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومان بدهکار است. تا حالا هم سعی کردیم با حدقل هزینه، این موزه را راه‌اندازی کنیم. اگر قرار بود موزه‌ای در این سطح راه‌اندازی شود حتما چند میلیارد هزینه صرف می‌کرد، ولی ما با حداقل شرایط و هزینه، موزه کار را در تهران راه‌اندازی کردیم.