گسترش تبعیض و امتیاز گروهی و فردی برای هر شخص حقیقی و حتی حقوقی با تخصیص منابع مالی از کیسۀ ملت به تشکیلات به اصطلاح فرهنگی ایشان و یا اعطای امتیازات ویژۀ اقتصادی و رانت به آن و آنان، مادر فساد و زایندۀ تباهی‌هاست و مورد نقد و اعتراض جمع کثیری از مردمان کشور! وقتی تبعیض که غیرمفید و تأثیرگذار در فرهنگ جامعه و افراد آن صورت می پذیرد با فساد آقازاده های آنان و همفکرهای مرتبط و تباهی و تحمل گرایی محض هم آغوش شدند، شتاب در کاهش فوری اعتماد عمومی، باور و مقدسات مردم و سرمایۀ اجتماعی نظام و کیان و درنهایت اقتدار و مشروعیت و مقبولیت آن، محصول آن است. حمایت مالی و سیاسی بی چون و چرا از جبهۀ پایداری ضد جمهوریت نظام و اسلام ناب محمدی و روحیۀ تمامیت خواهی و بستۀ آنان به منافع مُلک و ملت لطمات فراوانی وارد آوُرده و آرمان‌های امام و انقلاب و اسلام را مختل کرده است. جامعه و سرزمین و منابع و مسیر و سرنوشت آن متعلق به عموم ساکنان و شهروندان آن است و آنها هستند که باید بر خود حکومت کنند و با مشارکت هم، سبک و شیوۀ زندگی و آیندۀ خود را مطابق با اصول قانون اساسی نظام مقدس ایران رشید اسلامی و آیین خود ترسیم و اداره کنند نه اینکه حسبیه گان انقلاب، این اعضای حجتیۀ زمان، ملت را ناآگاه پندارد و بعنوان قیم مردم جلوی تعالی ایرانیان و ترقی ایران را بگیرد. بی تردید همکاری و مشارکت ملت باهوش ایران و به بازی گرفتن عموم اقوام ایرانی، بانوان و جوانان کشور و اعطای حقوق شهروندی همۀ هموطنان نازنین میهن، در بیمه کردن نظام و کیان و توفیق بیشتر به منافع مُلک و ملت و همچنین ارتقای سطح کیفیت زندگی ایرانیان با جمع کردن بساط خود حق پنداری و تمامیت خواهی پایدارچی های تازه به قدرت رسیده، تأثیرات سرنوشت ساز دارد. منابع آیینی اسلام و انقلاب و رفتارهای امام راحل (ره) و تجارب تاریخی و تاریخ تعقل بشری هم توجه به حاکمیت ملی و مردم سالاری دینی را شاه کلید توسعۀ کشور و ترقی ایرانیان می داند و می پندارد و بس! بی تردید دولت و مجلس که تشکیلاتی هزینه کن از تمام ابعاد و زمینه های موجودیت ملی و سرزمینی و دینی ما است و ابداً در عمل در غم آن نیستند که در برابر این همه هزینه کردن برای خودشان و تشکیلات فرهنگی اشخاص جریان خاص، چه چیز مُلک و ملت و فرهنگ کشور به دست آورده و چه ارمغانی باید به ملت تقدیم نماید و در برابر احدی از جامعۀ بزرگ ایران، خودشان را در عمل، پاسخگو نمی بینند و نمی شناسند. به راستی، دولت متورم و مجلس ناتوان و غالب نهادهای حاکمیتی همچون ستاد اجرایی فرمان امام و شرکت های خصولتی دولتی و نیمه دولتی و حاکمیتی ها، پرهزینه ترین مدیران و مدیریت های دول جهان را، برای ملت و کشور خود فراهم آورده است. در تمام دنیا و حتی در مکتب مارکسیسم و سایر مکاتب نیز، می گویند اول باید تولید باشد، بعد توزیع، لیکن ایران و دولت و مجلس آن همواره برخلاف جهت آب شنا می کند و با صدقه و کمیتۀ امدادسازی کشور، ایران متمدن و رشید اسلامی را، با نمرۀ غیرقبولی در پیش افکار عمومی جامعۀ ایران و جهان، اداره می کند. تا زمانی که این سنت قدیمی “هزینه کردن” بی تعهد و بی نتیجه و بی ارزشیابی علی وار برقرار است، هیچ برنامۀ سیاسی و اقتصادی به اهداف خود نمی رسد و اگر در سیاست های خارجی و داخلی، اصل پی گیری، ارزشیابی، سنجش و اصلاح مستمر با هدف افزایش کارآمدی نظام و توسعۀ سرمایه های مادی و ملی برقرار نشود، و زمینۀ مؤثر آسان و مصوب بازگشت نخبگان و سرمایه های ایرانی فراهم نشود و جلوی فرارهای مغزها و سرمایه ها را مجدانه نگیرند، هیچ نوع برنامۀ توسعۀ سیاسی، اقتصادی و مالی و فرهنگی – اخلاقی درستی به سرانجام مشخص نخواهد رسید و نهایتاً اینکه دولت های این مرزوبوم و مجلس های آن، با پرهیز حتمی از عوام فریبی و سوء استفاده از رهبری و مقدسات مردم، تنها با شعار تبدیل سنت فاسد هزینه کردن به سنت تعهد، یعنی ارایه خدمتی ملموس و محسوس و قابل شمارش و ارزشیابی است که می توانند عملاً کشوری با استعدادهای انسانی فراوان و طبیعی و سرزمینی و منابع مادی کافی را به مسیر تحرک و ترقی، استقلال ایران و ارتقای کیفیت زندگی عموم ایرانیان، رهنمون گردند و بس. کشور و ملت ما، با این مجلس و دولت ناتوان، در این لحظات حساس در بدترین و پیچیده ترین شرایط تاریخی خود، با توجه به دسیسه های پایدارچی ها موجود در قدرت، قرار گرفته است. حدت و خطرخیزی این شرایط را جز گوش های شنوا و پرظرفیت و عقول مجرب و استوار درنمی یابند. عمر ایرانیان دراز باد.