تیم ملی فوتبال ایران در برابر تیم ملی قرقیزستان با ارائه یک بازی پرانتقاد یک بر صفر پیروز شد. زور تیم ما در برابر بازی بسته قرقیزستان ها بیش از یک گل نبود. وقتی به توقف تیم های قدر کره جنوبی و عربستان مقابل فلسطین جنگ زده و اندونزی نگاه می کنیم این برد هرچند خفیف را پاس می داریم، اما کیفیت نمایش تیم ملی را که مرور می کنیم، نگران و دلسرد می شویم خاصه اینکه کیفیت تیم ملی مدت هاست در همین مدار سیر می کند و متاسفانه اثری از بهبود آن و حتی میل به تغییر در آن مشاهده نمی شود! این معضل را باید در نگاه و توان کادر فنی جستجو کرد. کادری که به رهبری امیر قلعه نویی وعده تغییر نوع بازی تیم ملی در زمان کیروش را به فوتبالی هجومی و هماهنگ داده بود، اما تاکنون که چنین روندی همراه با پایداری در تیم دیده نشده و با این فرمان نیز دیده نخواهد شد. حال آنکه با وجود افزایش سهمیه ها برای حضور در جام جهانی و آسان شدن و به نوعی حتمی بودن وضعیت صعود ما بدان، انتظار می رفت که بازی های تیم ملی با کیفیت بهتر، بدون دغدغه و استرس و با ریتمی موزون و تماشاگرپسندتر ارائه شود، اما گویا یک سری از ایرادات، قصدی بر وداع با تیم ملی ندارند!
در این شرایط که همگان منتقد و برخی نیز به دنبال صید ماهی مدنظر از این آب گل آلودند قصد تخریب تیم ملی را نداریم ولی خطر را باید جدی دانست؛ چراکه پس از چندین تجربه حضور در جام جهانی که برخی با حضوری آبرومند نیز همراه بوده است و با عنایت به افزایش تیم های حاضر در این رقابت ها، توقع صعود از دور گروهی بازی های جام جهانی، جای خود را به صعود از مراحل حذفی این مهم ترین تورنمنت فوتبالی دنیا داده است و با این روند، زهی خیال باطل!
از بحث فنی تیم ملی که جای بسیار دارد که بگذریم به معضل اساسی و آبرو بر این روزهای فوتبالمان می رسیم؛ خرابی چمن برخی ورزشگاه های مهم کشور و کیفیت نازل زمین های تایید شده! مشکل مهمی که جدای از آبرو ریزی بین المللی، فوتبال خودمان و جایگاه و آینده آن را به مخاطره جدی انداخته است و عزمی اساسی برای حل پایدار و اصولی آن به چشم نمی خورد؛ گویا اگر برخی فقط در زمستان به خواب عمیق می روند ولی برای مسوولین ما همیشه ایام، زمستان است و موسم خواب ناز!
اگر از تساوی ارزشمند فلسطین جنگ زده در زمین کره جنوبی گفتیم باید از زمین باکیفیت عراق مبتلا به ناآرامی و خرابی های چندین سال اشغال و جنگ در شهر بصره نیز بگوییم که بهت خود ما را نیز موجب شده است، حال آنکه گفته می شود مسوول کشت و نگهداری زمین های باکیفیت برخی استادیوم های آنها، شرکتی ایرانی است؛ آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم؟!
فوتبال قدمت دار ما، هوادار عاشق ما، دلسوختگان واقعی فوتبال ما و... حرص کدام یک را بخورند؛ کیفیت تیم ملی یا زمین بازی؟!
وقت آن نرسیده از این عقب ماندگی ها ارتفاع بگیریم؟ وقتش که مدت هاست  رسیده اما مسوولین توانا در ارتفاع دهندگی از جایگاه خود بازمانده اند! آن ها را بیابیم و در جایگاهشان قرار دهیم.