رهاورد پزشکیان در آوردگاه قطبی شده سیاسی کشور، مفهومی بنام وفاق ملی است. پزشکیان به شعار وفاق ملی بسنده نکرد بلکه دولتش را تجلی وفاق ملی قرار داد. تابلوی ورود به دولت‌اش را وفاق قرار داده است. البته بسیاری از فعالین و همراهانش تاکنون اقدامات وفاقی‌اش را هضم نکرده‌اند و هنوز ماه‌ عسل دولت پایان نیافته، شروع به نقد و آیه یاس خواندن کردند. در سوی دیگر ذینفعان سیاست وفاق ملی (رقیبان پزشکیان) برخوردشان متفاوت است. جریان آقای قالیباف که بیشترین سهم سیاست وفاق را برده‌اند، موضعی حمایتی دارند. آقای قالیباف علاوه بر کمک به رای آوری کابینه، در هفته گذشته طی سخنرانی افشاگرایانه و هشدارگونه اعلام کردند، عده‌ای به‌دنبال ناکام گذاشتن دولت پزشکیان هستند و گفتند ناکامی پزشکیان مساوی با ناکامی کل نظام است. همچنین آقای شیخ پناهیان که در گذشته خود محور دوقطبی‌سازی‌های زیاد در سپهر سیاسی کشور بود، این‌بار با تغییر رویکرد و با تاسی از آقای قالیباف ضمن مذموم شمردن دوقطبی‌سازی و نام‌ آوردن از روزنامه کیهان و اطلاعات، نقطه عطف جدید در آرایش سیاسی شدند. نام آوردن از کیهان به‌عنوان مثال حکم خوردن میوه ممنوعه را داشت و بسیاری از مخاطبین‌اش حکم اخراجش از دایره خودی را امضا کردند. اما جریان پایداری که خود را بازنده سیاست وفاق ملی می‌داند همچنان در حال آرایش و بازسازی جریانی و باز آفرینی نیروی تخریبی خود جهت مقابله با دولت پزشکیان است. پیش از این نوشتم که جامعه ایران تحت تاثیر قطبیزه شدن در شرف فروپاشی ورویارویی است. به‌طور طبیعی جامعه قطبی شده خودش مسئله است با چنین جامعه‌ای هیچ گام و اقدام توسعه‌ای نمی‌توان برداشت. مسائل ایران از چنان پیچیدگی برخوردار است و چنان بحرانی شده است که بدون انسجام و اتحاد ملی هیچکدام قابلیت حل ندارد. مخلص کلام: وفاق ملی شرط لازم برای برون رفت کنونی است. اگر بناست به‌نام وفاق ملی، دوقطبی‌سازی‌های کاذب دیگری شکل بگیرد و آرایش سیاسی جدیدی حول موافقین و مخالفین وفاق ملی اتفاق بیفتد، مصداق نقطه سرخط و برگشت به نقطه اول و افتادن در دور باطل است.