پ.ک.ک اعلام کرد که نیروهای خود را از ترکیه خارج می‌کند اما این روند با شکست آتش‌بس در ژوئیه ۲۰۱۵ و بازگشت درگیری‌ها متوقف شد. مناطق کردنشین در جنوب‌شرق ترکیه در این دوره شاهد یکی از خونین‌ترین فصل‌های درگیری بودند.
انتقال میدان نبرد به شمال عراق و سوریه
در سال‌های اخیر، تمرکز مبارزه پ.ک.ک به شمال عراق و مناطق مرزی انتقال یافت. این حزب پایگاه‌هایی در مناطق کوهستانی قندیل دارد؛ جایی که ترکیه ده‌ها پایگاه نظامی در آن ایجاد کرده و عملیات هوایی و زمینی متعددی علیه مواضع پ.ک.ک انجام داده است.
در سوریه نیز، ترکیه به دلیل ارتباط «یگان‌های مدافع خلق» با پ.ک.ک، این گروه را هدف حملات قرار داده و عملیات‌هایی مشترک با گروه‌های سوری متحد خود انجام داده است. از سوی دیگر، یگان‌های مدافع خلق، ستون فقرات نیروهای دموکراتیک سوریه (قسد) هستند که مورد حمایت آمریکا بوده و همین امر موجب تنش‌هایی میان واشنگتن و آنکارا شده است.
سناریوی جدید: از زندان به حبس خانگی؟
اگرچه اوجالان از دهه ۹۰ میلادی در زندان به سر می‌برد، اما همچنان از نظر معنوی ریاست حزب را برعهده دارد و به عنوان «رئیس افتخاری» حزب شناخته می‌شود. ریاست اجرایی حزب اما در دست چهره‌هایی چون مراد کارایلان، جمیل بایک و دوران کالکان در کوهستان‌های قندیل است. بیشتر این چهره‌ها از نسل اول بنیان‌گذاران حزب در دهه ۷۰ میلادی هستند.
بر اساس گزارش مؤسسه واشنگتن، میانجی‌هایی از حزب «دموکراسی و برابری خلق‌ها» به نمایندگی از اوجالان با دولت ترکیه در تماس بوده‌اند.
گفته می‌شود که دولت ترکیه به اوجالان وعده داده که در صورت انحلال رسمی حزب، امکان انتقال از جزیره امرالی به حبس خانگی در خاک ترکیه فراهم خواهد شد.
اکنون با تصمیم رسمی حزب کارگران کردستان به انحلال خود، این سناریو بیش از هر زمان دیگری به واقعیت نزدیک شده است و این تحول می‌تواند یکی از مهم‌ترین تحولات امنیتی و سیاسی در ترکیه و منطقه باشد و چشم‌اندازی نو برای آینده کُردها در روابطشان با دولت ترکیه ترسیم کند.