در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما، آمریکایی‌ها با سوار شدن بر موج نارضایتی مردم از حکومت هایشان در کشورهای وابسته بهار عربی را راه انداختند و دو هدف کلی را پیگیر بودند:
۱-‌ حکومت‌های وابسته ولی تاریخ گذشته نظیر‌: تونس، مصر، یمن و… را سرنگون کنند و حکومت‌های جدید با چهره‌ای به ظاهر مردمی و اگر شد مذهبی نظیر اخوان المسلمین را روی کار آورند.
۲-‌ حکومت‌های مستقل از آمریکا نظیر سوریه را که از یک سو، ارتباط نزدیک با روسیه دارد و از دیگر سو، روابطش با تهران بسیار گرم و صمیمانه است و با اسراییل هم تنش دارد ساقط کنند.
در دستیابی به هدف اول  در بعضی از کشورهای وابسته  موفق شدند ولی در دستیابی به هدف دوم با مانع برخورد کردند و نتوانستند مطابق پروژه از قبل برنامه‌ریزی شده پیش بروند و حکومت سوریه را سرنگون کنند و حکومتی دلخواه جایگزین نمایند .
وقتی بهار آمریکایی به کشور عربی سوریه رسید گروه‌های مخالف دمشق فکر کردند بادی که از واشنگتن شروع وزیدن کرده و روسای جمهوری تونس و مصر و یمن و لیبی را سرنگون کرده در سوریه هم دولت را ساقط خواهد کرد به دنبال حمایت کشورهای خارجی روی آوردند‌.
ترکیه و کشورهای غربی و همچنین کشورهای عربی هرکدام با انگیزه‌های متفاوت به حمایت از مخالفان بشار اسد بر خاستند‌.
ترکیه که از به  قدرت رسیدن اخوانی‌ها در مصر خوشحال بود از اخوانی‌های سوریه حمایت همه جانبه کرد و ارتش آزاد سوریه را راه انداخت و هر آنچه در توان داشت در اختیار  اخوانی‌های سوریه  قرار داد ‌اخوانی‌ها هم در سایه حمایت‌های همه جانبه ترکیه  سر از پا نشناخته و به طور شتابزده وارد درگیری با حکومت شدند و  منتظر سرنوشت مشابه مبارک در سوریه بودند.
انگیزه آمریکا و کشورهای غربی در حمایت از بخشی از مخالفان حکومت سوريه، قطع نفوذ روسیه در سوريه و ایجاد گسل بین تهران و دمشق و ایجاد حاشیه امن برای اسراییل بود و به این خاطر نیروهای دموکراتیک سوریه را به وجود آوردند.
کشورهای عربی هم با این انگيزه وارد شدند که نفوذ ایران را در سوريه و لبنان و در پی آن در جهان عرب کاهش دهند و به صفر برسانند.
اوضاع در ماه‌های نخستین به شکلی پیش رفت که بسیاری از اشخاص سقوط بشار اسد را حتمی و عنقریب می دانستند ولی حمايت‌های سیاسی روسیه و نظامی ایران مانع از سقوط حکومت سوریه شد.
اجلاس‌های مخالفان بشار اسد در ترکیه و فرانسه و سایر کشورها به طور متوالی تشکیل می شد و رسانه‌های غربی و عربی و عبری موفقیت مخالفان حکومت بشار اسد را در سر تیتر اخبار قرار داده بودند.
در اثر مقاومت حکومت سوریه به تدریج ترکیه و کشورهای عربی پی بردند به جای دمیدن در جبهه مخالفان،  بهتر آن است رو به سوی دمشق بیاورند.
اردوغان که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری قرار دارد و پایه‌های حکومت بیست ساله‌اش لرزان می‌بیند پیشنهاد مذاکره با دمشق را کرد و این بار دمشق حاضر به مذاکره نشد تا جایی که رئیس جمهوری متوهم ترکیه متوسل به مسکو و تهران شد تا دمشق موافقت کند با آنکارا وارد مذاکره بشود و در نهایت  اجلاس چهارجانبه معاونین وزرای دفاع  ایران و روسیه و سوریه و ترکیه در مسکو  تشکیل شد.
همزمان کشورهای عربی هم از کرده خود در قطع رابطه با دمشق و اخراج این کشور از اتحادیه عرب نادم و پشیمان شدند و با دعوت از بشار اسد و دیدار و مذاکره با وی در پایتخت های کشورهای عربی در پی آنند سوریه را به اتحادیه عرب بازگردانند به طوری که آقای احمد ابوالغیظ دبیر کل اتحادیه عرب گفت: در فرایند تعلیق عضویت در اتحادیه عرب نباید عجله صورت می‌گرفت.
بشار اسد رئیس جمهوری سوریه نبرد را برد، وقتی مخالفان نتوانستند وارد دمشق بشوند حکومت سوریه پیروز شد.
اکنون تعدادی از سوری‌های ادلب در شمال غربی و سایر نقاط این کشور که از سال ۲۰۱۱ تصور می‌کردند با کمک‌های ترکیه و آمریکا و کشورهای غربی و عربی و اسرائیل می‌توانند حکومت اسد را سرنگون کنند به کشورهای عربی اعتراض کردند که چرا در پی بر قراری ارتباط با دمشق هستند؟!
این دسته از مخالفان هنوز متوجه نیستند ژئوپلیتیک منطقه تغییر کرده و کشورهای منطقه درپی ساقط کردن بشار اسد از قدرت نیستند.